Przewodnictwo jonowe – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł od 2024-11 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Przewodnictwo jonowe – przewodnictwo elektryczne, w którym nośnikami prądu elektrycznego są jony. Mogą one mieć ładunek dodatni (przewodnictwo kationowe) lub ujemny (przewodnictwo anionowe).

Przewodnictwo jonowe występuje w:

• elektrolitach ciekłych
  • roztworach soli, kwasów i zasad w rozpuszczalnikach polarnych
  • stopionych solach
• elektrolitach stałych
  • kryształach jonowych
  • szkłach i ceramikach zawierających ruchliwe jony
• gazach.

W kryształach jonowych przyczyną występowania swobodnych jonów są lokalne defekty sieci krystalicznej. Występują dwa typy takich niedoskonałości: defekty temperaturowe, powstałe wskutek fluktuacji ruchu cieplnego, oraz defekty sieci krystalicznej, wywołane obecnością domieszek. Zniekształcenia obu typów są przyczyną samoistnego jonowego przewodnictwa elektrycznego.

Luki i jony międzywęzłowe w kryształach jonowych są centrami naładowanymi. Poruszając się w krysztale, przenoszą ze sobą ładunek elektryczny. Gdy do kryształu przyłożymy zewnętrzne pole elektryczne, luki po jonach dodatnich dyfundują w kierunku elektrody ujemnej. Ten dryfowy ruch luk na tle chaotycznego ruchu cieplnego jest efektem bardzo małym – jest on odpowiedzialny za tę część przewodnictwa kryształu, która jest związana z dyfuzją luk.