Przychód ze sprzedaży – Wikipedia, wolna encyklopedia

Przychód ze sprzedaży – w rachunkowości to przychód rozumiany jako suma sprzedanych wyrobów, robót, usług, towarów i materiałów, jak i właściwej dla nich jednostkowej ceny sprzedaży^[1].

Warunki niezbędne w rachunkowości do uznania przychodu ze sprzedaży dóbr:

• musi nastąpić przekazanie nabywcy zarówno ryzyka, jak i korzyści płynących z prawa własności nabytego dobra,
• jednostka sprzedająca dobro przestaje sprawować kontrolę oraz zarządzać nim w stopniu, w jakim robiła to posiadając prawo własności,
• kwotę przychodu można wiarygodnie zmierzyć,
• prawdopodobnym jest uzyskanie korzyści ekonomicznych dla sprzedającego,
• koszty poniesione oraz te, które zostaną poniesione przez jednostkę w związku z transakcją są możliwe do wyceny^[2].

Spełnienie wszystkich wymienionych kryteriów uznania przychodu ma miejsce najczęściej w momencie wydania rzeczy nabywcy.

Momentem uznania przychodu może być w niektórych przypadkach:

• moment częściowego wykonania usługi (przy usługach długoterminowych),
• data przekroczenia granicy przy sprzedaży eksportowej, wynikająca z dokumentów odprawy celnej,
• moment utraty prawa do zwrotu przez nabywcę (przy sprzedaży na próbę),
• moment zapłaty, itp.^[3]

Cena sprzedaży do ustalenia przychodu w rachunkowości, to cena sprzedaży brutto, skorygowana o udzielone rabaty, bonifikaty i podobne opusty, zmniejszona o należny od tej sprzedaży podatek od towarów i usług, czyli VAT. Podatek VAT nie ma charakteru cenotwórczego, podwyższa on natomiast należną kwotę od odbiorcy^[4].

• Ustawa z dnia 29.09.1994 r. o rachunkowości (Dz.U. z 2021 r. poz. 217)
• I. Olchowicz, Podstawy rachunkowości. Wykład, Difin, Warszawa 2006, s. 283
• G.K. Świderska, W. Więcław (red.), Sprawozdanie finansowe według polskich i międzynarodowych standardów rachunkowości, Difin/ MAC sp. z o.o, Warszawa 2012