Przysięga (film 1946) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Przysięga
Клятва
ilustracja
Gatunek

film propagandowy

Rok produkcji

1946

Data premiery

29 lipca 1946

Kraj produkcji

ZSRR

Język

rosyjski, niemiecki

Czas trwania

108 min

Reżyseria

Micheil Cziaureli

Scenariusz

Piotr Pawlenko

Muzyka

Andria Balancziwadze

Zdjęcia

Leonid Kosmatow

Scenografia

Leonid Mamaładze

Montaż

Lusia Wartikian

Produkcja

Tbiliskie Studio Filmowe

Wytwórnia

Tbiliskie Studio Filmowe

Nagrody
1947 – Nagroda Stalinowska I-ego st.

Przysięga (org. Клятва) – radziecki film propagandowy z 1946 roku w reż. Micheila Cziaureliego.

Opis fabuły

[edytuj | edytuj kod]

ZSRR zimą 1924 roku umiera Lenin. Podczas jego pogrzebu na Placu Czerwonym jego następca Stalin uroczyście przysięga przed zgromadzonym ludem dochować wierności ideom rewolucji i leninizmu. Wprowadza szybką i szeroko zakrojoną industrializację kraju w filmie ukazaną na przykładzie Carycyna – przemianowanego na Stalingrad – i budowaną w nim fabrykę traktorów. Obywatele ZSRR szybko zaczynają żyć w dostatku. Ich życie przerywa jednak wybuch wojny, do której dochodzi pomimo pokojowych inicjatyw Stalina wobec Francji. Niemcy szybko dochodzą do Moskwy i Stalingradu, gdzie dzięki decyzjom Stalina zostają pokonani, a wojna wygrana.

W główny wątek filmu wplecione są losy rodziny Pietrowów z Carycyna – senior rodu, bolszewik Stiepan ginie z rąk „kułaków”, jego córka Olga ginie podczas pożaru podpalonej przez „wrogów klasowych” fabryki traktorów w Stalingradzie, syn Aleksander ginie w bitwie stalingradzkiej, młodszy Siergiej walczy na froncie. Centralna postać rodziny – Warwara, która zawsze wykazywała niezłomną, bolszewicka postawę, w ostatniej scenie filmu, podczas uroczystości Dnia Zwycięstwa, przyjmuje podziękowania od Stalina.

Obsada aktorska

[edytuj | edytuj kod]

i inni.

O filmie

[edytuj | edytuj kod]

Film był kolejnym dziełem propagandowym Michaiła Cziaureliego – czołowego apologety Józefa Stalina. Cziaureli otrzymał za niego Nagrodę Stalinowską I-ego stopnia (1947). Jak zauważa krytyk filmowy Sebastian Chosiński była to jednak „bezprzykładna, posunięta wręcz do granic absurdu, polityczna indoktrynacja”, w której sam Stalin przedstawiany jest „niemal jak święty”[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Sebastian Chosiński: Kino totalitarne: Bóg Ojciec Stalin i Matka Boska Warwara. [w:] Esensja. Magazyn kultury popularnej [on-line]. 2009-07-01. [dostęp 2013-07-01]. (pol.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Rostisław Jurieniew: Historia filmu radzieckiego. Wyd. I. Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, 1977, s. 167.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]