French
DeutschPuccinia aegopodii – Wikipedia, wolna encyklopedia
 Objawy porażenia liścia podagrycznika | |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Klasa | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek | Puccinia aegopodii |
| Nazwa systematyczna | |
| Puccinia aegopodii (Schumach.) Link Prodr. Fl. Mosq.: 226 (1817) | |
Puccinia aegopodii (Schumach.) Link – gatunek grzybów z rodziny rdzowatych (Pucciniaceae)[1]. Grzyb mikroskopijny, pasożytujący na podagryczniku pospolitym (Aegopodium podagraria)[2]. Jest pasożytem obligatoryjnym, wywołuje chorobę zwaną rdzą[3]. Występuje w całej Europie i Azji[4].
Systematyka i nazewnictwo
[edytuj | edytuj kod]Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Puccinia, Pucciniaceae, Pucciniales, Incertae sedis, Pucciniomycetes, Pucciniomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy zdiagnozował go w 1803 r. Christian Friedrich Schumacher, nadając mu nazwę Uredo aegopodii. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu Heinrich Friedrich Link w 1817 r.[1]
- Aecidium aegopodii Rebent. 1804
- Caeoma aegopodii (Rebent.) G. Winter 1881
- Caeoma aegopodii (Schumach.) Link 1825
- Dicaeoma aegopodii (Schumach.) Kuntze 1898
- Micropuccinia aegopodii (Schumach.) Arthur & H.S. Jacks. 1921
- Puccinia aegopodii (Schumach.) Link 1817 var. aegopodii
- Puccinia aegopodii var. bunii Desm. 1846
- Uredo aegopodii (Rebent.) G. Winter 1881
- Uredo aegopodii Schumach. 1803
Rozwój i morfologia
[edytuj | edytuj kod]Jest pasożytem jednodomowym, tzn. cały jego cykl rozwojowy odbywa się na jednym żywicielu. Jest też rdzą niepełnocyklową – wytwarza tylko jeden rodzaj zarodników – teliospory[2].
Na porażonych liściach podagrycznika powstają brązowoczarne plamy ograniczone nerwacją liścia, a wokół nich żółte, chlorotyczne otoczki[4]. W ich obrębie na obydwu stronach blaszki liściowej, ale głównie na dolnej, pod skórką rośliny, tworzą się okrągławe telia otoczone pękniętą skórką. Powstają w nich cynamonowo-brązowe do ciemnobrązowych, elipsoidalne lub podłużne teliospory. Są dwukomórkowe, lekko zwężone na przegrodzie i zaokrąglone na końcach. Mają rozmiar (12–) 16–22 × (22–) 26–35 μm (średnio 18,7 × 30,3 μm). Ściana o grubości 1–2 (–2,5) μm, ciemnobrązowa do kasztanowej. Pora rostkowa zrogowaciała, położona zwykle blisko przegrody. Przeważnie posiada bezbarwną, przezroczystą, kopułowatą wyniosłość[2]. Zarodniki wydostają się na zewnątrz przez pęknięcia w skórce rośliny[3].
Na Puccinia aegopodii pasożytuje nadpasożyt Ramularia uredinarum[6].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c Index Fungorum [online], indexfungorum.org [dostęp 2018-03-03] (ang.).
- ↑ a b c Mycobank. ''Puccinia aegopodii'' [online] [dostęp 2018-03-03].
- ↑ a b Joanna Marcinkowska, Oznaczanie rodzajów grzybów sensu lato ważnych w fitopatologii, Warszawa: PWRiL, 2012, ISBN 978-83-09-01048-7.
- ↑ a b Ernst Gäumann: Die Rostpilze Mitteleuropas. Mit besonderer Berücksichtigung der Schweiz. In: Beiträge zur Kryptogamenflora der Schweiz. Band 12. Kommissionsverlag Buchdruckerei Büchler & Co, Bern 1959.
- ↑ Species Fungorum [online], speciesfungorum.org [dostęp 2018-03-03] (ang.).
- ↑ Wiesław Mułenko, Tomasz Majewski, Małgorzata Ruszkiewicz-Michalska, A preliminary checklist of micromycetes in Poland. Wstępna lista grzybów mikroskopijnych Polski, Kraków: W. Szafer. Institute of Botany, PAN, 2008, ISBN 978-83-89648-75-4.