Pulguksa – Wikipedia, wolna encyklopedia
Świątynia Pulguk | |
Państwo | |
---|---|
Miejscowość | okolice Gyeongju |
Rodzaj klasztoru | |
Właściciel | |
Typ zakonu | męski |
Założyciel klasztoru | król Pŏphŭng |
Materiał budowlany | drewno |
Data budowy | 528 |
Położenie na mapie Korei Południowej | |
35°47′24″N 129°19′56″E/35,790000 129,332222 | |
Strona internetowa |
Obiekt z listy światowego dziedzictwa UNESCO | |
Państwo | |
---|---|
Typ | kulturowy |
Spełniane kryterium | I, IV |
Numer ref. | |
Region[b] | Azja i Pacyfik |
Historia wpisania na listę | |
Wpisanie na listę | 1995 |
Pulguksa (kor. 불국사. Klasztor Krainy Buddy) – klasztor buddyjski z VIII wieku, położony w okolicach miasta Gyeongju w Korei Południowej. W 1995 roku wpisano go wraz z pobliską skalną świątynią Seokguram na listę światowego dziedzictwa UNESCO jako jeden z pierwszych obiektów w kraju.
Historia klasztoru
[edytuj | edytuj kod]Klasztor wybudowany został jako dość mała świątynia ok. 528 r. przez króla Beopheunga dla jego matki Pani Yongjie, na zachodnim stoku góry Toham w pobliżu miasta Gyeongju, które było przez jakiś czas stolicą państwa Silla. Pierwotnie nazywał się Pomnyu. W tym też roku król wydał edykt o zakazie zabijania zwierząt w Silli[2].
W roku 574 Pomnyu sa został rozbudowany przez Panią Chiso, matkę króla Jinheunga (pan. 540–576). W 751 r. za panowania króla Gyeongdeoka (pan. 742–765) premier Kim Taesong rozpoczął rekonstrukcję klasztoru. W 17 lat później całkowicie ukończony wielki klasztor otrzymał nową nazwę – Pulguk. Składał się wtedy z 200 drewnianych budynków rozłożonych wokół dziedzińców, z których każdy reprezentował inny aspekt nauk Sutry Awatamsaki.
Do świątyni prowadzą monumentalne schody i zabytkowa brama. Na dziedzińcu znajdują się dwie pagody.
Klasztor jest parafialnym klasztorem szkoły chogye, który zarządza 61 innymi klasztorami.
Adres klasztoru
[edytuj | edytuj kod]- 16 Jinhyeon-dong, Gyeongju, Gyeongsangbuk-do, Korea Południowa
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Korea Południowa (Republika Korei) [online], Polski Komitet ds UNESCO [dostęp 2023-09-13] (pol.).
- ↑ Chris Verebes. „Empty House. Zen Masters and Temples of Korea”, s. 26.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Chris Verebes. Empty House. Zen Masters and Temples of Korea, Eastward Books, Seul, Korea, s. 330 ISBN 89-952155-4-2.
- Encyklopedia sztuki starożytnej, Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, Warszawa 1974, s. 253
Galeria
[edytuj | edytuj kod]- Paegungyo
- Taeungjŏn
- Musŏljŏn
- Musŏljŏn
- Pirojŏn
- Wairoczana z budynku Pirojŏn
- Kŭkrakjŏn
- Kwanŭmjŏn
- Posąg Kwanŭm z Kwanŭmjŏnu
- Nahanjŏn – Gmach Arhatów
- Tabot’ap – stupa
- Pagoda Buddy Siakjamuniego
- Fragment klasztoru ze stupą
- Bęben
- Budda
- Jedna z bram (Purimun)