Punktowa elastyczność popytu – Wikipedia, wolna encyklopedia

Punktowa elastyczność popytu – jedna z metod pomiaru elastyczności popytu; dotyczy zmian ciągłych i obliczana jest geometrycznie z krzywej popytu, odnosi się do poszczególnych punktów krzywej. Wskazuje odsetek zmian w popycie wynikający ze zmiany o 1% jednego z czynników, przy założeniu, że inne czynniki determinujące popyt są stałe. Stosowana jest przeważnie przy niewielkich zmianach cen.

Metodę punktowego pomiaru elastyczności popytu można zastosować do pomiaru w:

• Cenowej elastyczności popytu
• Dochodowej elastyczności popytu
• Mieszanej elastyczności

Aby wyznaczyć elastyczność punktową należy postąpić w następujący sposób:

1. Do wybranego punktu na krzywej wyznaczyć linię styczną (punkt P).
2. Zmierzyć odległość między punktem P a osią odciętych i punktem, a osią rzędnych.
3. Elastyczność w tym punkcie jest stosunkiem długości między punktem a osią odciętych i punktem, a osią rzędnych.

• David Begg, Ekonomia, PWE, Warszawa, 2001