Pustelnia pienińska – Wikipedia, wolna encyklopedia

Pustelnia pienińska – dawna pustelnia w ruinach Zamku Pienińskiego w Pieninach. Wybudowana została w 1904 na nadbramiu dawnego zamku przez zawiązany w 1895 społeczny Komitet Budowy Kaplicy św. Kunegundy, który wykonał Grotę świętej Kingi oraz niewielką drewnianą chatkę. Komitet budowy zainicjował również kontynuowaną do dziś tradycję odprawiania corocznie w dniu 24 lipca (rocznica śmierci św. Kingi) mszy świętej w ruinach zamku^[1].

Pustelnia i Grota św. Kingi znajdowały się w owym czasie (po wybudowaniu) pod opieką gminy Krościenko oraz parafii Krościenko. W 1904 r. do budującej się jeszcze groty przybył pochodzący z miejscowości Bobrek koło Oświęcimia pustelnik Władysław Stachura, który miał m.in. sprawować opiekę nad tym miejscem. Początkowo zamieszkał w grocie, później w drewnianej chatce, którą przerobił na pustelnię. Nosił habit franciszkanów, spał w trumnie. Spędzał czas na modlitwie, czytaniu religijnych książek, zbieraniu ziół. Pomagał także turystom odwiedzającym to miejsce; częstował ich wodą ze źródła św. Kingi, a w zimne dni również herbatą, udzielał informacji. Codziennie także chodził do kościoła w Krościenku, gdzie uczestniczył i pomagał w mszy świętej, a także leczył chorych ziołami^[2].

W 1914 r. został przyjęty do klasztoru w Krakowie jako tercjarz wieczysty – pustelnik. Nadal przebywał w Pustelni Pienińskiej. Po wybuchu I wojny światowej został pod fałszywym zarzutem szpiegostwa aresztowany przez austriackich żandarmów^[1]. Było to 15 sierpnia 1914 r. Najprawdopodobniej jednak przyczyną aresztowania mogło być także uchylanie się od służby wojskowej. Skutego łańcuchem i przywiązanego do wozu doprowadzono go do Nowego Targu. Od zarzutu szpiegostwa został uwolniony i skierowany na front. Po zakończeniu wojny wrócił do klasztoru^[2].

W 1915 r. w wielkim pożarze spalił się las sosnowy porastający Górę Zamkową. Szczęśliwym trafem pustelnia nie spaliła się. Jednak pozostawiona bez opieki została bardzo zniszczona przez wędrowców i pasterzy. W 1924 zamieszkał ją i odremontował inny pustelnik – Wincenty Władysław Kasprowicz. W czasie I wojny światowej jako przymusowo wcielony do armii pruskiej żołnierz brał udział w straszliwej bitwie pod Verdun, później w Powstaniu Wielkopolskim. Dwukrotnie był odznaczony wysokimi orderami. Dramatyczne przeżycia wojenne skłoniły go do życia klasztornego. Wstąpił do klasztoru w Krakowie, czuł jednak powołanie do życia pustelniczego. Samowolnie opuścił klasztor i zamieszkał w Pustelni Pienińskiej aż do 1949 r. W czasie II wojny światowej odwiedzający go żołnierze niemieccy nie czynili mu przeszkód. Również nowa komunistyczna władza po 1945 nie zabraniała mu przebywania w pustelni, natomiast był przeszkodą dla władz Pienińskiego Parku Narodowego. Gdy od uderzenia pioruna w 1949 pustelnia spłonęła, władze parku nie zgodziły się na jej odbudowę^[2].

• Pienińska pustelnia [online], trzy-korony.net [zarchiwizowane z adresu 2017-03-31] .