Pył (skała) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Pył – niezlityfikowana skała okruchowa, zbudowana z ziaren o średnicy 0,01–0,06 mm. Zlityfikowany pył to pyłowiec, jednak termin ten jest rzadko stosowany, zastępowany najczęściej przez termin „mułowiec”. Pył w geologii inżynierskiej reprezentowany jest za pomocą symbolu π.

Według klasyfikacji gruntów nieskalistych mineralnych na podstawie normy PN-86/B-02480, pył to grunt drobnoziarnisty (d₉₀ ≤ 2mm), mało spoisty (1% < I_p ≤ 10%), o zawartości frakcji:

>2 mm (f_p) – 0–30%,
>0,5 mm (f_π) – 60–100%,
>0,25 mm (f_i) – 0–10%.

Według tej normy wielkość ziarn mieści się w przedziale od 0,05–0,002 mm.

W klasyfikacji gruntów według norm europejskich PN-EN ISO 14688-1 oraz PN-EN ISO 14688-2 pył jest drobnoziarnistym gruntem naturalnym o wielkości 0,063–0,002 mm.

Według normy BS 5930,1981 wielkość ziarn mieści się w przedziale od 0,06–0,002 mm.

Frakcje pyłu według normy PN-EN ISO 14688-1
Nazwa frakcji	Wymiar cząstek [mm]	Symbol	Nazwa grupy gruntu
pył	>0,002 – 0,063	Si	drobnoziarniste
pył gruby	>0,02 – 0,063	CSi	drobnoziarniste
pył średni	>0,0063 – 0,02	MSi	drobnoziarniste
pył drobny	>0,002 – 0,0063	FSi	drobnoziarniste

Bibliografia

Myslińska E., Laboratoryjne badania gruntów i gleb, wydanie II zmienione, Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, 2010, s. 16–25, ISBN 978-83-235-0658-4.
WacławW. Ryka WacławW., AnnaA. Maliszewska AnnaA., Słownik petrograficzny, Warszawa: Wydawnictwa Geologiczne, 1982, ISBN 83-220-0150-9, OCLC 69507580 .