Pyton skalny – Wikipedia, wolna encyklopedia

Pyton skalny

Python sebae[1]
(Johann Georg Gmelin, 1789)
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	gady
Podgromada	diapsydy
Nadrząd	lepidozaury
Rząd	łuskonośne
Podrząd	węże
Infrarząd	Alethinophidia
Rodzina	pythonidae
Rodzaj	Python
Gatunek	pyton skalny
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2]
bliski zagrożenia

Pyton skalny (python sebae) – gatunek dużego węża z rodziny pythonidae. Zamieszkuje całą Afrykę Centralną i niektóre fragmenty Afryki południowej. Jest to obecnie największy wąż żyjący na tym kontynencie^[3].

Ubarwienie jasno brązowe w ciemne plamki. Spód, w porównaniu do ciemnego grzbietu, stosunkowo jasny. Wąż bardzo muskularny i silny. Mocniejszą budowę posiada jedynie południowo-amerykańska anakonda zielona.

Dorasta do 5 metrów długości i ponad 60 kilogramów wagi. Niegdyś w Afryce podobno znaleziono i złapano okaz o długości 7,6 m, jednak nie są to informacje potwierdzone.

Pytony skalne żywią się wszystkim, co w danej chwili są w stanie upolować. Najczęściej są to duże zwierzęta kopytne np. impale. Przy odrobinie szczęścia uda im się złapać małpę. Większy posiłek starcza wężowi nawet na rok^[4].

Gody odbywają od listopada do marca. Ciąża trwa 70-90 dni. Samica składa 30-40 jaj. Młode pytony są wyraźnie mniejsze od swoich rodziców – mierzą w granicach 60–70 cm. W naturze, pytony skalne dożywają 30 lat. Dojrzałość płciową natomiast zyskują w wieku 2–4 lat^[3].

• 
  Ilustracja z XVIII wieku przedstawiająca pytona skalnego
• 
  Pyton polujący na ciężarną kozę
• 
•