French
DeutschRIM-66 Standard MR – Wikipedia, wolna encyklopedia
 | |
| Informacje podstawowe | |
| Inne nazwy | SM-1MR / SM-2MR |
|---|---|
| Rodzaj systemu | przeciwlotniczy morski |
| Zwalczane cele | statki powietrzne |
| Warstwa obrony | średniego / dalekiego zasięgu |
| Państwo | |
| Producent | |
| Wejście do służby | 1968 |
| Pociski | |
| Rodzaje głowic | odłamkowa |
| Zasięg | RIM-66A: 46,25 km |
| Pułap plot. | RIM-66A: 45 – 15 240 m |
| System | |
| Liczba pocisków | 2, 1 lub wyrzutnie pionowe |
RIM-66 Standard MR – seria amerykańskich morskich rakietowych pocisków przeciwlotniczych średniego zasięgu należących do rodziny pocisków Standard, produkowanych obecnie przez Raytheon. Obejmuje pociski SM-1MR i SM-2MR.
Historia i odmiany
[edytuj | edytuj kod]Prace nad rodziną pokrewnych konstrukcyjnie standardowych pocisków rakietowych podjęto w USA na początku lat 60. Pociski te początkowo powstały w dwóch odmianach: jednostopniowej średniego zasięgu RIM-66 Standard SM-1MR (medium range – średni zasięg), dla zastąpienia pocisków RIM-24 Tartar, oraz dwustopniowej dalekiego zasięgu RIM-67 Standard SM-1ER (extended range – wydłużony zasięg), dla zastąpienia pocisków RIM-2 Terrier[1].
SM-1MR
[edytuj | edytuj kod]Pierwsza wersja RIM-66A Standard SM-1MR miała zasięg 46,25 km i pułap zwalczanych celów od 45 do 15 240 metrów (150 – 50 000 stóp)[1]. Weszła do służby w 1968 roku, zarówno na nowych okrętach, jak i dostosowanych starszych[1].
Ulepszoną wersją była RIM-66B Standard SM-1MR, w której zastosowanie nowego silnika rakietowego o zmiennym ciągu (ang. dual thrust) zwiększyło zasięg o 45% i pułap o 25%[1]. Mogła ona zwalczać cele w odległości 67 km i na wysokości 19 050 m (62 500 stóp)[1].
SM-2MR
[edytuj | edytuj kod]Drugą zasadniczą wersją pocisku średniego zasięgu była RIM-66C Standard SM-2MR, opracowana pod kątem nowych okrętów wykorzystujących zintegrowany system kierowania obroną powietrzną Aegis. Dzięki optymalizacji trajektorii lotu, zasięg pocisku jeszcze wzrósł i odpowiadał pierwszej wersji pocisku o wydłużonym zasięgu (SM-1ER)[2]. Wersja ta może zwalczać cele w odległości 74 km i na wysokości 24 385 m (80 000 stóp)[1].
Pocisk ten podlegał dalszym ulepszeniom w ramach poszczególnych serii produkcyjnych (ang. block). Pierwsza wersja Block I (RIM-66C) została wprowadzona w 1979 roku, Block II (RIM-66G/H) w 1984, a Block III (RIM-66L/M) w 1990 roku[3].
SM-2 MR Block 3
[edytuj | edytuj kod]Pocisk przeciwlotniczy i przeciw pociskom samosterującym.
 | |
| Przeznaczenie | pocisk przeciwlotniczy/ przeciwrakietowy |
|---|---|
| Operacyjność | od 1981 |
| Długość | 4,41 m |
| Średnica | 34,3 cm |
| Rozpiętość | 1,08 m |
| Masa | 621 kg |
| Napęd | paliwo stałe |
| Zasięg | |
| Naprowadzanie | radarowe (RF) + na podczerwień INS (IR) |
| Użytkownicy | |
| USA, Japonia | |
Wersje pocisków SM-2 Medium Range Block III:
- Block III - posiada procesor sygnału bardziej odporny na zagłuszanie elektromagnetyczne, nowy system napędowy i ulepszoną głowicę zbliżeniową-wybuchową mogącą niszczyć małe twarde cele.
- Block IIIA - jest wyposażona w nową głowicę prętową i może niszczyć cele lecące na najniższym pułapie, posiada półaktywne naprowadzanie radarowe (RF).
- Block IIIB - została opracowana w ramach programu Missile Homing Improvement Program (MHIP), i posiada dodatkowo poza naprowadzaniem RF, naprowadzanie na podczerwień IR. Dzięki zastosowaniu dwóch rodzajów naprowadzania pocisk ten jest bardziej odporny na zakłócanie[3].
Zastosowanie
[edytuj | edytuj kod]Japonia zakupiła od USA 24 pocisków SM-2 Block IIIB Tactical STANDARD z odpowiednim oprzyrządowaniem i częściami zamiennymi za łącznie 40 milionów dolarów US. W pociski te są wyposażone niszczyciele rakietowe typu Kongō.
Opis
[edytuj | edytuj kod]Jednostopniowy pocisk na paliwo stałe. Długość wynosi 4470 mm (RIM-66A) lub 4724 mm (B, C). Średnica kadłuba wynosi 343 mm, a rozpiętość brzechw 914 mm[1]. Masa pocisku wynosi 578,8 kg (RIM-66A) lub 608,7 kg (B, C)[1].
Pocisk rozwija prędkość ponad Ma 2[1].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g h i A fully illustrated guide to Naval Surface-to-Air Missiles. „War Machine”. vol. 6 (64), s. 1275, 1278, 1984. (ang.).
- ↑ A fully illustrated guide to Naval Surface-to-Air Missiles. „War Machine”. vol. 6 (64), s. 1275-1276, 1984. (ang.).
- ↑ a b Maksymilian Dura. AEGIS - Najlepszy okrętowy system walki na świecie. „Nowa Technika Wojskowa”. Nr 3/2000, s. 56, marzec 2000. Magnum X.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- A fully illustrated guide to Naval Surface-to-Air Missiles. „War Machine”. vol. 6 (64), 1984. Londyn: Orbis Publishing. (ang.).