Rabinat Rzeczypospolitej Polskiej – Wikipedia, wolna encyklopedia

Rada Polskich Rabinów, Rabinat Rzeczypospolitej Polskiej – naczelna rada rabinacka w Polsce, zrzeszająca rabinów zatrudnionych przez Związek Gmin Wyznaniowych Żydowskich w RP. Do zadań rady należy podejmowanie najważniejszych decyzji dotyczących społeczności żydowskiej w Polsce, koordynacja działań Gmin Wyznaniowych Żydowskich w Polsce, powoływanie sądu do rozstrzygania sporów religijnych, ustalanie standardów dotyczących koszerności, edukacji, modlitw czy zachowania.

Rabinat został powołany 23 lutego 2008 roku w Łodzi. List intencyjny w sprawie jego powołania podpisał Jona Metzger, naczelny aszkenazyjski rabin Izraela. Na uroczystości z okazji powołania rabinatu przyjechał Eliyahu Birnbaum, naczelny rabin Shavei Israel.

Jest to pierwszy polski rabinat od czasu wybuchu II wojny światowej. W jego skład pierwotnie wchodzili:

• Michael Schudrich – rabin Warszawy i Łodzi, naczelny rabin Polski
• Maciej Pawlak – rabin pomocniczy Gminy Wyznaniowej Żydowskiej w Warszawie
• Mosze Bloom – rabin pomocniczy Gminy Wyznaniowej Żydowskiej w Warszawie
• Edgar Gluck – naczelny rabin Galicji
• Yehoshua Ellis – naczelny rabin Górnego Śląska
• Dawid Szychowski – rabin Łodzi

• Efraim Meisles – rabin pomocniczy Gminy Wyznaniowej Żydowskiej w Warszawie (do lipca 2009).
• Tyson Herberger – rabin Wrocławia

• Powstała Rada Polskich Rabinów (pol.)