Radiotoksyczność – Wikipedia, wolna encyklopedia

Radiotoksyczność – pojęcie mówiące o szkodliwym wpływie danej substancji promieniotwórczej na organizm ludzki.

Radiotoksyczność zależy od kilku czynników:

• energii i rodzaju emitowanego przez daną substancję promieniowania,
• czasu połowicznego rozpadu substancji,
• obiegu metabolicznego danego pierwiastka chemicznego (od współczynnika wchłaniania do organizmu, czasu biologicznego półtrwania w organizmie, rodzaju tkanki).

Pierwiastki promieniotwórcze dzieli się według klas radiotoksyczności (od 1 do 4):

• I klasa radiotoksyczności to najgroźniejsze substancje (np.: alfapromieniotwórcze izotopy plutonu, polonu, ameryku, kiuru, neptunu, kalifornu oraz betapromieniotwórczy stront-90),
• II klasa to większość typowych produktów rozszczepienia skażających środowisko (np.: izotopy jodu, cezu, ceru, europu itp.),
• III i IV klasa to mniej szkodliwe substancje.

W trakcie badań nad radiotoksycznością określa się maksymalne poziomy zawartości w organizmie oraz roczne limity wchłonięć (ALI, skrót od angielskiego zwrotu Annual Limit of Intake).

Dla ogółu ludności jako dawkę graniczną przyjmuje się wartość 1 mSv/rok^[1], dawniej było to 5 mSv/rok. Dla ludzi zawodowo narażonych na promieniowanie jonizujące jako dawkę graniczną przyjmuje się 20 mSv/rok^[1], jednak w wyjątkowych sytuacjach oraz spełniając odpowiednie warunki może ona wynieść 50 mSv/rok, jednakże średnia za 5 kolejnych lat w takim przypadku nie może przekroczyć 20mSv/rok^[2].

• Odpady promieniotwórcze. dsid.ipj.gov.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-01-20)].
• Ustawa Prawo Atomowe