Rakowski (herb szlachecki) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Rakowski (Rekowski, Rekowski XIII) – polski herb szlachecki.

Opis z wykorzystaniem zasad błaznowania, zaproponowanych przez Alfreda Znamierowskiego^[1]:

W polu czerwonym półksiężyc srebrny z twarzą (okiem w lewo), przeszyty mieczem srebrnym na opak. Klejnot: nad hełmem w koronie rak czerwony w prawo. Labry czerwone, podbite srebrem.

Herb wymieniany przez Ledebura (Adelslexikon der preussichen Monarchie von..., jako Rakowski) i Nowego Siebmachera (jako Rekowski II i Rekowski IV).

Rodzina osiadła w Wielkopolsce, z niej Adalbert (Wojciech) von Rakowski był w 1847 dziedzicem we wsiach Kołaczkowo i Stanisławka w okręgu Szubin. Syn Stanisława, Apolinary, był w 1855 pruskim urzędnikiem sądowym^[2]. Niewykluczone jest pokrewieństwo tej rodziny z Rekowskimi, którzy używali herbów z podobnymi motywami. Rodzina ta rozsiedliła się także na terenie zaboru rosyjskiego, konkretnie na Podolu, Wołyniu i Kijowszczyźnie. Z niej Aleksander, syn Cypriana, wnuk Marcina Osipowa, został 20 września 1837 roku zapisany do ksiąg guberni podolskiej^[3]. Kilku przedstawicieli rodziny wzmiankowanych jest w XIX i XX wieku w guberni kijowskiej^[4].

Rakowski (Rekowski).

• Przemysław Pragert: Herbarz szlachty kaszubskiej T.3. Gdańsk: Wydawn. BiT, 2009, s. 134-135, 267. ISBN 978-83-927383-6-7.