Ratomir (władca słowiański) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ratomir – ok. 700 r. legendarny władca południowosłowiański, syn Bladina. Według kronik ten, który był wrogiem chrześcijańskiego imienia, burzącym ich miasta i kościoły (u Duklanina ten, który wielce prześladował na Bałkanach chrystian – na tyle skutecznie, że ci zmuszeni byli uciekać i ukrywać się w najbardziej niedostępnych ostępach górskich – mający wówczas u samych chrześcijan miano złego i okrutnego, a w najlepszym razie niezmiernie surowego). Podobne stanowisko reprezentowali po nim kolejno, czterej jego synowie[1].

Część badaczy w ślad za M. Hadžijahićiem identyfikuje go z Ratimirem, władcą Chorwacji panońskiej w latach 829-838[2].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Jerzy Strzelczyk: Mity, podania i wierzenia dawnych Słowian. Poznań: Rebis, 2007. ISBN 978-83-7301-973-7.
  2. ↑ Historia Królestwa Słowian czyli Latopis Popa Duklanina, przeł. Jan Leśny, Warszawa 1988

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ratomir_(władca_słowiański)&oldid=51849703”