Rattenkrieg – Wikipedia, wolna encyklopedia

Rattenkrieg (niem. wojna szczurów) – termin ukuty przez żołnierzy niemieckiego Wehrmachtu uczestniczących w bitwie stalingradzkiej stoczonej w czasie II wojny światowej, odnoszący się do zażartych walk miejskich, które toczyły ze sobą wojska niemieckie i radzieckie w Stalingradzie od września do listopada 1942 roku. Jego cechami charakterystycznymi były^[1]:

• walki na krótkim dystansie,
• częsta walka wręcz,
• rozmycie linii frontu utrudniające dowodzenie,
• niezwykła intensywność walk spowodowana nagromadzeniem dużej liczby żołnierzy na niewielkim obszarze,
• konieczność walki o każdy dom, a nawet pomieszczenie,
• stale powtarzane kontrataki obu stron mające na celu odzyskanie niedawno utraconego terenu (i wynikające z tego częste przechodzenie danej pozycji z rąk do rąk, nawet kilkanaście razy w ciągu doby),
• użycie różnych rodzajów broni, w tym krótkiej, białej oraz elementów wyposażenia wojskowego nieprzewidzianych do walki, na przykład łopatek saperskich,
• nagminnie urządzane zasadzki.

Nazwę tę ukuli niemieccy żołnierze, spotykający szczury w stalingradzkich kanałach (gdzie również toczyły się regularne walki)^[1]. Porównywali oni swoje emocje (nieustanne poczucie zagrożenia, dopatrywanie się wszędzie wrogich zasadzek) do zachowania szczurów uciekających przed ludźmi^[1]. Niemiecki generał Karl Strecker tak opisał Rattenkrieg^[1]:

Po II wojnie światowej termin „Ratttenkrieg” jest używany również w odniesieniu do innych bitew, wojen i konfliktów zbrojnych, także współczesnych, w których zaciekłość walk można porównać ze Stalingradem^[2].

• Antony Beevor: Stalingrad. tłum. Mirosław Bielewicz. Kraków: Znak, 2008. ISBN 978-83-240-0979-4.
• Christian Klemke (reż.): Stalingrad. Teil 1 Der Rattenkrieg. Das Erste, 2002. [dostęp 2022-12-05]. (niem.).