Rebeka i Eliezer u studni – Wikipedia, wolna encyklopedia

Rebeka i Eliezer u studni

Autor	Bartolomé Esteban Murillo
Data powstania	ok. 1650
Medium	olej na płótnie
Wymiary	107 × 171 cm
Miejsce przechowywania
Lokalizacja	Prado
Multimedia w Wikimedia Commons

Rebeka i Eliezer u studni – obraz autorstwa hiszpańskiego malarza barokowego Bartolomé Estebana Murilla.

Inspiracją do namalowania tego dzieła była historia opisana w Starym Testamencie w Księdze Rodzaju. Abraham wysłał swojego sługę Eliezera do Mezopotamii by tam wybrał żonę dla swojego syna Izaaka. Sługa wraz z dziesięcioma wielbłądami wyruszył w podróż i dotarłszy do miasta Aram-Naharaim zatrzymał się koło studni. Bardzo chciał i modlił się o to do Boga by wśród kobiet, które właśnie zbliżały się do wodopoju znalazł wybrankę dla syna swego pana. Wśród kobiet znajdowała się piękna Rebeka. Gdy napełniła swój dzban sługa podszedł do niej mówiąc:

Po napojeniu Eliezera, Rebeka napoiła jego wielbłądy a sługa obdarował ją złotem i innymi darami.

Murillo skupił się na przedstawieniu Rebeki pojącego Eliezera. Kobieta trzyma dzban przy ustach sługi a jednocześnie spogląda zawstydzona na swoje towarzyszki. Te w przeciwieństwie do niej, ze dzbanami w rękach z ciekawością spoglądają na spragnionego przybysza. Artysta do namalowania kobiet posłużył się modelkami pochodzącymi z Sewilli^[1] Na drugim planie, z lewej strony widać świtę Eliezera i jego wielbłądy. Tłem dla sceny jest arkadyjski krajobraz.

• Patrick de Rynck Jak czytać opowieści biblijne i mitologiczne w sztuce, wyd. Universitas, Kraków 2008, ISBN 97883-242-0903-3