Reguła Stokesa – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł od 2024-03 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Reguła Stokesa - dotyczy spektroskopii elektronowej, a szczególnie fluorescencji. Głosi ona, że:

Długości fali promieniowania fluorescencyjnego są większe od długości fali promieniowania wzbudzającego fluorescencję lub co najwyżej im równe.

Reguła ta wynika z faktu, że cząsteczka absorbująca (pochłaniająca) kwant promieniowania przechodzi z podstawowego stanu oscylacyjnego na jeden z poziomów wzbudzonego stanu oscylacyjnego. Cząsteczka traci nadmiar energii w wyniku zderzeń z innymi cząsteczkami. Powracając do stanu podstawowego emituje pozostałą energię w postaci promieniowania fluorescencyjnego, więc energia emitowanej fali jest mniejsza niż energia fali wzbudzającej fluorescencję, co przekłada się na długość (im mniejsza energia, tym większa długość fali i mniejsza częstotliwość). Oznacza to, że pasmo fluorescencji będzie leżało zawsze w obszarze niższych częstości niż pasmo absorpcyjne, czyli będzie przesunięte w kierunku czerwieni.

• Przesunięcie Stokesa