Rezerwat przyrody Małe Gołoborze – Wikipedia, wolna encyklopedia

Małe Gołoborze
rezerwat leśny
Państwo

 Polska

Województwo

 świętokrzyskie

Mezoregion

Góry Świętokrzyskie

Data utworzenia

1994

Akt prawny

M.P. z 1994 r. nr 5, poz. 38

Powierzchnia

21,58 ha

Położenie na mapie gminy Waśniów
Mapa konturowa gminy Waśniów, na dole nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Małe Gołoborze”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum po prawej na dole znajduje się punkt z opisem „Małe Gołoborze”
Położenie na mapie województwa świętokrzyskiego
Mapa konturowa województwa świętokrzyskiego, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Małe Gołoborze”
Położenie na mapie powiatu ostrowieckiego
Mapa konturowa powiatu ostrowieckiego, na dole po lewej znajduje się punkt z opisem „Małe Gołoborze”
Ziemia50°49′49″N 21°10′54″E/50,830278 21,181667

Rezerwat przyrody Małe Gołoborze – leśny rezerwat przyrody na terenie Jeleniowskiego Parku Krajobrazowego[1] w gminie Waśniów, w powiecie ostrowieckim, w województwie świętokrzyskim[2].

Rezerwat znajduje się na obszarze leśnictwa Szczytniak, nadleśnictwa Łagów, w gminie Waśniów. Jest on rezerwatem leśnym utworzonym zarządzeniem Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa z dnia 31 grudnia 1993 roku. Obejmuje fragment głównego grzbietu Pasma Jeleniowskiego, jego północne zbocza oraz górną część dolinki, która rozdziela dwa boczne ramiona odchodzące na północ od głównego grzbietu[3].

Utworzony został dla ochrony walorów krajobrazowych najciekawszego fragmentu Pasma Jeleniowskiego, doliny posiadającej w dnie wychodnie skał kambryjskich, niewielkiego (0,25 ha) głazowiska – gołoborza zbudowanego z piaskowców kwarcytowych wieku kambryjskiego oraz otaczającego je lasu z drzewostanem bukowym z udziałem jodły i buka (w wieku 50–130 lat)[3].

Dobrze rozwinięty podszyt złożony z buka, jawora, jodły, grabu oraz jarzębiny i leszczyny wykazuje tendencję do sukcesywnego opanowywania głazowiska, którego przestrzenie między głazami wypełnia gleba. Z roślin chronionych i rzadko spotykanych występują tu m.in.: żywiec gruczołowaty, nerecznica szerokolistna, tojeść gajowa, kokoryczka okółkowa, kopytnik pospolity i bluszcz pospolity. Rezerwat jest udostępniony do zwiedzania. Przy jego południowej granicy przebiega fragment szlak turystyczny czerwony Głównego Szlaku Świętokrzyskiego im. Edmunda Massalskiego z Gołoszyc do Kuźniaków[3].

  • Powierzchnia: 21,58 ha[2] (akt powołujący podawał 20,44 ha)
  • Rok utworzenia: 1994
  • Dokument powołujący: Zarządz. MOŚZNiL z 31.12.1993; M.P. z 1994 r. nr 5, poz. 38
  • Numer ewidencyjny WKP: 049
  • Charakter rezerwatu: częściowy
  • Przedmiot ochrony: zróżnicowany morfologicznie obszar (grzbiety, zbocza, doliny górskie, zarośnięte blokowisko skalne) – dawne gołoborze, wychodnie interesujących skał kambru z przejawami mineralizacji hematytowej

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Formy ochrony przyrody. [w:] Jeleniowski Park Krajobrazowy [on-line]. Zespół Świętokrzyskich i Nadnidziańskich Parków Krajobrazowych. [dostęp 2019-04-17].
  2. ↑ a b Rezerwat przyrody Małe Gołoborze. [w:] Centralny Rejestr Form Ochrony Przyrody [on-line]. Generalna Dyrekcja Ochrony Środowiska. [dostęp 2019-01-13].
  3. ↑ a b c Ryszard Sowa, Jeleniowski Park Krajobrazowy, Kielce 1999
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Rezerwat_przyrody_Małe_Gołoborze&oldid=58998946”