Rezystancja statyczna – Wikipedia, wolna encyklopedia

Zobacz też: inne znaczenia tego słowa.

Rezystancja statyczna – jedna z rezystancji, obok dynamicznej, zdefiniowanych do opisu elementów o charakterystyce nieliniowej.

Rezystancję statyczną opisuje zależność:

${\displaystyle R={\frac {U}{I}}=k\operatorname {tg} \alpha }$

gdzie:

${\displaystyle U,I}$ – napięcie oraz natężenie w obranym punkcie pracy,

${\displaystyle \alpha }$ – kąt nachylenia linii poprowadzonej przez początek układu współrzędnych oraz przez obrany punkt pracy,

k – współczynnik proporcjonalności, zależny od przyjętego układu jednostek.

W przypadku elementu o charakterystyce liniowej wartość rezystancji statycznej jest stała.

• Andrzej Syrzycki: Laboratorium Elektrotechniki. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Politechniki Warszawskiej, 1999, s. 48. ISBN 83-7207-126-8., s. 48.

• rezystancja dynamiczna
• składowa stała
• składowa zmienna