Rośliny darniowe – Wikipedia, wolna encyklopedia

Rośliny darniowe – rośliny, których nadziemne pędy tworzą przy ziemi gęstą darń. Swoim ogólnym wyglądem zbliżone są do roślin poduszkowych, jednakże różnią się od nich luźniejszym wzrostem, a ponadto ich łodyżki mogą się zakorzeniać, tak, że darń może się rozpadać na oddzielne kępy. Rośliny darniowe, podobnie, jak i poduszkowe choć występują w różnych środowiskach, są charakterystyczne głównie dla terenów wysokogórskich, arktycznych i pustynnych, a więc dla terenów o surowych warunkach życia. Tworzenie darni daje roślinie wymierne korzyści. Obumarłe, gęsto zbite liście, wraz z gromadzącą się między nimi próchnicą i pyłem ochraniają żywe pędy i gromadzą wodę, ułatwiając przetrwanie silnych mrozów, suszy, silnego nasłonecznienia. Zwarta powierzchnia zewnętrzna w znacznym stopniu chroni roślinę przed silnymi i wysuszającymi wiatrami. Przylegając do ziemi roślina darniowa wykorzystuje ciepło ziemi, darń tworzy warstwę izolującą ograniczając utratę ciepła. W Tatrach do roślin darniowych należą m.in.: goździk wczesny, skalnica nakrapiana, rogownica Raciborskiego i wiele innych.

• Zofia Radwańska-Paryska: Rośliny tatrzańskie. WSiP, 1988. ISBN 83-02-00872-9. Brak numerów stron w książce
• Władysław Szafer: Tatrzański Park Narodowy. Zakład Ochrony Przyrody PAN, 1962. Brak numerów stron w książce