Robert Nowakowski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Zobacz też: inne osoby nazywające się Robert Nowakowski.

Robert Nowakowski

Data i miejsce urodzenia	6 maja 1967 Puławy
Wzrost	182 cm
Pozycja	lewoskrzydłowy
Kariera juniorska
Lata Klub 1982–1984 Wisła Puławy
Kariera seniorska
Lata Klub Wyst. Gole 1984–1987 Wisła Puławy 1987–1995 Hutnik Kraków 1995–1998 Iskra Kielce 1998–2001 Bayer Dormagen 2001–2002 Śląsk Wrocław 2002–2005 Vive Kielce 2005–2008 Azoty-Puławy
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole 1989–2003  Polska 162 (709)
Kariera trenerska
Lata Drużyna 2008–2010 NMC Powen Zabrze 2010–2011 Piotrcovia Piotrków Trybunalski 2011–2012 Pogoń Baltica Szczecin

Robert Nowakowski (ur. 6 maja 1967 w Puławach) – polski piłkarz ręczny i trener, były reprezentant Polski (162 oficjalne spotkania i 709 bramki w kadrze seniorskiej)^[1], grający na pozycji lewoskrzydłowego. W najwyższej klasie rozgrywkowej w Polsce występował łącznie przez 18 sezonów, zdobywając w niej ponad 2500 goli^[2]. Król strzelców polskiej ekstraklasy sezonu 1997/1998 (416 bramek). Drugi w historii najlepszy strzelec ligowy klubu z Kielc – 1079 goli w 180 meczach (lepszy jest tylko Zbigniew Tłuczyński – 1113 bramek).

W szkole podstawowej uprawiał wiele różnych dyscyplin, jednak najbardziej pociągała go koszykówka. Z uwagi na fakt, że w szkole średniej nie było takiej sekcji, musiał poszukać drużyny w innej grze zespołowej. W tym czasie ogłoszono nabór do ekipy piłki ręcznej. Jako że nie był to zbyt duży przeskok, bowiem miał niezłą koordynację ruchową, postanowił zgłosić się na treningi. W ten też sposób – w wieku 15 lat – rozpoczął przygodę ze szczypiorniakiem. Szybko trafił do młodzieżowych grup Wisły Puławy (jeszcze w 1982). W 1985 – podczas turnieju finałowego w Nowej Soli – wywalczył z drużyną juniorów starszych tytuł Mistrza Polski w tej kategorii wiekowej oraz po raz pierwszy został powołany do juniorskiej kadry narodowej. W tym czasie był już zawodnikiem zespołu seniorów Wisły, z którym występował w lidze międzywojewódzkiej (trzeci szczebel ligowy), szybko stając się jego wyróżniającą postacią^[3]. Regularne powołania do juniorskich reprezentacji Polski spowodowały, że wpadł w oko działaczom Hutnika Kraków i w 1987 przeszedł do drużyny pierwszoligowego beniaminka. Przez pierwsze blisko dwa lata ciężko było mu się przebić do składu, więc sporo czasu spędzał na ławce rezerwowych, a jeszcze więcej na trybunach. Był już niemal gotów wrócić do Puław, jednak w zespole przytrafiła się plaga kontuzji, trafił do pierwszego składu i już w debiucie zdobył 8 bramek. Od tej pory jego kariera potoczyła się już bardzo szybko. Regularnie grał w reprezentacji, będąc ważną postacią ekstraklasy. Po ośmiu sezonach spędzonych w Hutniku (najlepszy wynik to 4 miejsce w sezonie 1988/1989)^[4], w 1995 został zawodnikiem Iskry Kielce. W jej barwach zanotował pierwsze seniorskie sukcesy i najlepszy okres w karierze. Przez trzy sezony nie schodził z podium mistrzostw Polski, dwa razy wygrywając ligę (1995/1996 i 1997/1998), a raz zdobywając brązowy medal (1996/1997). W sezonie 1997/1998 rzucił aż 416 bramek w ekstraklasie (od 1990 żaden inny zawodnik nie zbliżył się nawet do granicy 300 goli zdobytych w jednych rozgrywkach). W 1998 niemal pewny był jego transfer do jednego z klubów Håndboldligaen (duńskiej ekstraklasy)^[5], ostatecznie jednak wyjechał do spadkowicza z niemieckiej Bundesligi Bayeru Dormagen^[6][7], więc sezon 1998/1999 spędził na jej zapleczu. Jednak po roku – wygrywając grupę południową 2. Bundesligi – drużyna wróciła do najwyższej klasy rozgrywkowej. W Bundeslidze Nowakowski zadebiutował 29 sierpnia 1999, w przegranym 21:24 meczu 1 kolejki sezonu 1999/2000^[8], w którym zespół zajął 15. miejsce i utrzymał się. Edycja 2000/2001 zakończyła się 17. miejscem, oznaczającym spadek^[9], jednak po sezonie Kosa zdecydował się na powrót do Polski i grę w będącym wówczas w ligowej czołówce Śląsku Wrocław. Występował w nim jeden sezon (2001/2002) i zdobył kolejny brązowy medal MP. We Wrocławiu nękały go kontuzje, więc po roku klub nie przedłużył umowy. Powoli oswajał się z myślą o zakończeniu kariery, jednak w czasie letniej przerwy skontaktowali się z nim działacze z Kielc. Z uwagi na kontuzję podstawowego skrzydłowego pojawiła się szansa na grę. Jego przyjście zbiegło się w czasie z przejęciem zasłużonego klubu przez holenderskiego biznesmena Bertusa Servaasa. W czasie gry dla Vive (2002-2005) dorzucił do kolekcji trzy kolejne medale ligowe – złoty w 2003, srebrny w 2004 i brązowy w 2005. Ostatnią przystanią w karierze były Azoty-Puławy, gdzie w latach 2005-2008 pełnił funkcję grającego asystenta trenera Giennadija Kamielina^[10].

Po czterech latach występów w kadrze juniorskiej, w 1989 zadebiutował w seniorskiej reprezentacji Polski. Grał w niej przez kilkanaście lat, jednak nigdy nie wziął udziału w dużej międzynarodowej imprezie (igrzyskach olimpijskich, mistrzostwach świata, czy mistrzostwach Europy). Mimo że był zawodnikiem wybitnym – jednym z najlepszych w historii polskiej piłki ręcznej – grał w czasach kryzysu reprezentacji w tej dyscyplinie. Dodatkowo, za każdym razem, kadra szczypiornistów miała pecha w losowaniach eliminacji do kolejnych turniejów mistrzowskich, trafiając na silnego przeciwnika, który potem na dużej imprezie zachodził daleko. Prześladowały go również kontuzje. To głównie z ich powodu (bezpośrednio, bądź z uwagi na zaległości treningowe, spowodowane urazami), za czasów swojej gry w kadrze, nie otrzymał powołania na żaden z trzech czempionatów z udziałem „biało-czerwonych” (Mistrzostwa Świata 1990, Mistrzostwa Europy 2002 i Mistrzostwa Świata 2003). Występy w kadrze zakończył w 2003 za kadencji selekcjonera Bogdana Zajączkowskiego, wygranymi eliminacjami do Mistrzostw Europy 2004.

Po zakończeniu kariery zawodniczej pracował, jako szkoleniowiec Powenu Zabrze (2008–2010), z którym w pierwszym sezonie pracy awansował do ekstraklasy. Następnie prowadził dwa zespoły kobiecej Superligi: Piotrcovii Piotrków Trybunalski (2010–2011) oraz Pogoni Baltica Szczecin (2011–2012).

• Medale mistrzostw Polski:
  • Złoty 1996, 1998, 2003
  • Srebrny 2004
  • Brązowy 1997, 2005
• Puchar Polski:
  • Zdobywca 2003, 2004
  • Finalista