Rotoskop – Wikipedia, wolna encyklopedia

Schemat działania rotoskopu z patentu braci Fleischer

Rotoskop – maszyna umożliwiająca zamianę filmu aktorskiego na film animowany poprzez ręczne, klatka po klatce, odrysowanie występujących na nim form – rotoskop wyświetlał klatki filmu na papier, gdzie były kopiowane przez rysownika.

Animacja rotoskopowa została opracowana w 1915 roku i przez braci Maksa Fleischera i Dave’a Fleischera[1]. Pierwszą postacią animowaną w ten sposób był stworzony przez nich na potrzeby promocji nowej metody Klaun Ko-Ko[2]. Bracia Fleischer opatentowali rotoskop w 1917 roku[1].

Ponieważ była to technika czasochłonna, więc animowano w ten sposób tylko niektóre części filmów. Była wykorzystywana w wielu filmach jako metoda odwzorowania w animacji ruchu ludzkiego ciała (m.in. w Królewnie Śnieżce i siedmiu krasnoludkach)[2].

Była to metoda popularna, jednak niektórzy z twórców nie uznawali jej za prawdziwą animację i postrzegali ją jako oszustwo[2].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Paweł Sitkiewicz: Małe wielkie kino: film animowany od narodzin do końca okresu klasycznego. Gdańsk: słowo/obraz terytoria, 2009, s. 77. ISBN 978-83-7453-934-0.
  2. a b c Alberto Menache: Understanding motion capture for computer animation and video games. San Diego: Morgan Kaufmann, 2000, s. 2. ISBN 978-0-12-490630-3.