Rozbudowa – Wikipedia, wolna encyklopedia

Rozbudowa – rodzaj budowy, w wyniku którego powstaje nowa część istniejącego już obiektu budowlanego. W wyniku przeprowadzenia rozbudowy pewnego obiektu budowlanego, zwiększa się jego powierzchnia zabudowy (i powierzchnia użytkowa). Ustanowienie rozbudowy jako rodzaju budowy dokonane jest w Prawie budowlanym, w art 3 pkt 6 tej ustawy. Takie przypisanie tej kategorii robót budowlanych implikuje odpowiednie konsekwencje związane między innymi z wymaganiami dotyczącymi procedur administracyjnych poprzedzających rozpoczęcie rozbudowy oraz związanych z jej zakończeniem i przekazaniem obiektu do użytkowania^[1].

Mimo że zarówno przy rozbudowie, jak i przy nadbudowie, zwiększa się powierzchnia użytkowa obiektu oraz jego kubatura, różnica między tymi dwoma rodzajami budowy jest jednoznacznie określona kryterium zmiany powierzchni zabudowy: przy nadbudowie nie zwiększa się powierzchnia zabudowy obiektu, natomiast przy rozbudowie – zwiększa się powierzchnia zabudowy. Nowa część obiektu posadowiona zostaje na gruncie, występują na takiej budowie między innymi roboty ziemne i fundamentowe (których nie ma przy nadbudowie).

Jak z powyższego wynika odróżnienie rozbudowy od budowy, z punktu widzenia prawa budowlanego, ma czysto teoretyczne znaczenie, gdyż rozbudowa jest pod względem procedur administracyjnych tym samym co budowa^[1].

Również inne przepisy prawne mogą zawierać własną definicję rozbudowy. Przykładem są przepisy budowlane z zakresu kolei. Analogiczne do przepisów ogólnobudowlanych, warunki techniczne jakim powinny odpowiadać budowle kolejowe i ich usytuowanie, zawierają własną, analogiczną, choć szerszą w stosunku do powyższej definicję rozbudowy (paragraf 3 pkt 13 rozp.)^[2]:

Zobacz hasło rozbudowa w Wikisłowniku

• remont
• odbudowa