Rynek kontestowalny – Wikipedia, wolna encyklopedia

Rynek kontestowalny (również rynek potencjalnie konkurencyjny, rynek sporny) – rynek oligopolistyczny, na którym przedsiębiorstwa zachowują się podobnie jak w warunkach konkurencji doskonałej, ze względu na brak barier wejścia i bariery wyjścia^[1]. Według innej definicji jest to rynek, na którym nie ma żadnych ograniczeń ani kosztów związanych z wejściem lub wyjściem^[2].

Powoduje to, że podmioty funkcjonujące na danym rynku znajdują się pod presją potencjalnych wejść. Warunkiem kontestowalności rynku są niskie koszty utopione (sunk costs).

Teorię rynków kontestowalnych ogłosili w 1982 roku William Baumol, John Panzar i Robert Willig.

Przypisy

↑ rynek potencjalnie konkurencyjny, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2022-02-17] .
↑ N. Gregory Mankiw, Mark P. Taylor: Mikroekonomia. Warszawa: Polskie Wydawnictwo Ekonomiczne, 2022, s. 528. ISBN 978-83-208-2478-0.

Bibliografia

William J. Baumol, John C. Panzar, & Robert D. Willig, Contestable Markets and the Theory of Industry Structure, 1982.

[1] rynek potencjalnie konkurencyjny, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2022-02-17] .

[2] N. Gregory Mankiw, Mark P. Taylor: Mikroekonomia. Warszawa: Polskie Wydawnictwo Ekonomiczne, 2022, s. 528. ISBN 978-83-208-2478-0.

[1]

[2]