Słowacka Partia Narodowa – Wikipedia, wolna encyklopedia

Słowacka Partia Narodowa odrodziła się w 1989 roku i w pierwszych wyborach parlamentarnych od obalenia komunizmu (rok później) zdobyła 13,9% plasując się na 3. pozycji, jednak postawa innych partii politycznych które nie chciały zawierać koalicji z SNS pozbawiła ją udziału w rządzie z HZDS na czele. Brak współpracy wewnątrz rządu doprowadził jednak do przyspieszonych wyborów w roku 1992. W tym też roku od narodowców odłączyli się zwolennicy Stanislava Panisa tworząc Słowacką Jedność Narodową (SNJ), nie przeszkodziło to jednak SNS dostać się do słowackiej Rady Narodowej – choć ze słabszym wynikiem. Tym razem było to 7,93% poparcia.

SNS dawała nieformalne poparcie rządowi za sprawą szefa partii Ludovita Cernaka. SNS nie wchodząc w skład oficjalnej rządowej koalicji zażądała od obozu rządzącego uregulowania sprawy i podpisania oficjalnej koalicji, takie same żądania wysunęła lewicowa SDL. Partia Cernaka weszła w skład rządu i objęła cztery resorty – lider otrzymał tekę ministra ekonomii. W 1994 roku prezydentem został Michal Kováč, który miał nie najlepsze stosunki z premierem Vladimírem Mečiarem. Skutkiem tego było votum nieufności dla rządu ale opozycja, która przejęła władzę nie potrafiła się dogadać między sobą i w tym samym roku doszło do kolejnych przedterminowych wyborów.

SNS zdobyła jeszcze mniej poparcia niż poprzednio ale zdołała wejść do parlamentu z wynikiem 5,4% głosów. Nowy rząd powstał w oparciu o koalicję złożoną z polityków trzykrotnego już zwycięzcy wyborów – HZDS, właśnie SNS i Stowarzyszenia Robotników Słowacji (ZRS). Rząd ten (z dwoma ministrami z ramienia narodowców) funkcjonował przez całe 4 lata trwania kadencji. Wielokrotnie był posądzany o korupcje, nepotyzm, nieprzestrzeganie podstawowych zasad demokracji i naruszanie praw człowieka. Opozycja była na tyle silna, że zdarzało się blokowanie znaczących zmian systemowych. Opozycja postanowiła połączyć siły i wspólnie dążyć do obalenia rządu. W październiku 1996 roku powstała tzw. Błękitna Koalicja, w skład, której wchodziły wszystkie opozycyjne ugrupowania.

W pierwszych terminowych wyborach w 1998 ci koalicjanci Meciara wreszcie zwiększyli swoje poparcie do 9,07% a premierowski HZDS zwyciężył, jednak zwarta koalicja wszystkich innych parlamentarnych ugrupowań doprowadziła do przejścia partii zarówno Meciara (HZDS), jak i nowego lidera Jána Sloty (Cernak odszedł do Partii Demokratycznej) – SNS do opozycji, a nowym premierem został Mikuláš Dzurinda.

Przed wyborami w roku 2002 partia podzieliła się na Słowacką Partię Narodową (zwolennicy Jana Sloty) i Prawdziwą Słowacką Partię Narodową (PSNS zwolenników Anny Beleausowej) które zdobyły odpowiednio 3,32% i 3,65% głosów. Żadna z nich nie weszła do parlamentu.

Przed referendum europejskim na Słowacji oba odłamy SNS były jedyną liczącą się siłą wypowiadającą się zdecydowanie przeciw członkostwu w UE a ich koalicja w wyborach do PE w 2004 roku zdobyła zaledwie 2,01%. Wielu wieszczyło polityczną śmierć narodowców.

Wszystko zmieniło się w 2006 roku kiedy zjednoczona SNS ze Slotą jako liderem a jego rywalką jako zastępczynią zdobyła w wyborach 11,73% głosów i stała się 3. najsilniejszym ugrupowaniem na Słowacji. Narodowcy wraz z odwiecznym sojusznikiem – HZDS i zwycięską socjaldemokratyczną partią Kierunek – Socjalna Demokracja weszli w skład „socjal-konserwatywnej” koalicji rządzącej i otrzymali 3 ministerstwa.

W drugich na Słowacji wyborach do PE nacjonalistom udało się zdobyć 5,55% głosów i wprowadzić jednego eurodeputowanego którzy przystąpił do radykalnie eurosceptycznej grupy – Europa Wolności i Demokracji.

Podczas wyborów w roku 2010 SNS zdobyło tylko 5,07% i ledwie dostało się do parlamentu, HZDS – 4,33% i nie weszło do niego wcale, a Smer chociaż odniósł zwycięstwo i zwiększył stan posiadania to nie był w stanie sformować koalicji z nikim więcej poza SNS. Opozycja przejęła władze a premierem została Iveta Radičová.

W wyborach samorządowych pod koniec 2010 roku (przegranych dla świeżo upieczonych rządzących) narodowcy zdobyli 60 miejscowości i 938 mandatów radnych.

W wyborach w 2012 SNS uzyskała 4,55% i nie zdobyła mandatów. W wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2014 uzyskała 3,61% poparcia.

W wyborach do krajowego parlamentu siódmej kadencji SNS zdobyło poparcie 8,64% ważnych głosów z terenu państwa słowackiego, przekraczając próg pięcioprocentowy i otrzymując piętnaście ze 150 mandatów w Radzie Narodowej – czyli dokładnie jedną dziesiątą wszystkich mandatów poselskich. Z zajęciem pozycji czwartej ugrupowanie to po czterech latach powróciło do bytu jako partia polityczna reprezentująca swoich przedstawicieli na tak masową skalę.