Słowicza podłoga – Wikipedia, wolna encyklopedia

Słowicza podłoga^{[potrzebny przypis]} (jap. 鴬張り Uguisu-bari^[1], zw. także „śpiewającą podłogą^{[potrzebny przypis]}”) – specjalna konstrukcja podłóg korytarzy w siedzibach japońskich władców, chroniąca przed próbą niepostrzeżonego i niepożądanego wtargnięcia do zamkowych komnat.

Podłogi te były projektowane tak, aby pod wpływem nacisku, specjalnie zamontowane gwoździe wydawały dźwięk przypominający ćwierkanie wierzbówki japońskiej (jap. 鴬 uguisu^[2], Cettia diphone).

Ze względu na podobieństwo ptaków, zarówno na angielski (ang. nightingale^[3]) jak i na polski, tłumaczenie nazwy podłogi pochodzi od słowika rdzawego (Luscinia megarhynchos).^{[potrzebny przypis]}

Przykładem konstrukcji takich korytarzy jest zamek Nijō (Nijō-jō) w Kioto wzniesiony przez siogunów z rodu Tokugawa, jako jedna z jego siedzib. Można je także napotkać w świątyni Chion-in, usytuowanej również w dawnej stolicy Japonii.