Sad Wings of Destiny – Wikipedia, wolna encyklopedia

To było zabawne ponieważ w tym czasie BBC miało bardzo stanowcze zdanie na temat tego jak głośno powinieneś być i zawsze będę pamiętał, że gdy występowaliśmy w Old Grey Whistle Test, oni dosłownie szli do publiki i na wstępie wręczali im zatyczki do uszu! Był limit jeśli chodzi o poziom głośności - nie mogłeś iść do jedenastu - byliśmy gdzieś koło czwartego. No i oczywiście próbowaliśmy grać heavy metal bez odpowiedniej głośności pozwalającej osiągnąć wystarczające doznania na gitarach... To było takie proste - albo ściszysz, albo nie będziesz mógł wystąpić... Ale my walczyliśmy, przyszliśmy, i kiedy mieliśmy się przygotować, udało nam się trochę zwiększyć naszą głośność!

Reading Festival było naszym pierwszym znaczącym wydarzeniem, które przyciągnęło do nas uwagę światowej prasy oraz pozwoliło nam pokazać, że jesteśmy zdecydowanie warci oglądania na przyszłość. To był świetny sposób na pokazanie się i był szczególnie przydatny, gdyż ludzie wracali potem do takich miejsc jak Japonia czy Stany Zjednoczone i mówili o zespole.

Nie lubimy być określani ciężkim; bardziej na celu mamy bycie dramatycznym zespołem. Po tym wszystkim mamy świetną grupę koncertową... Dla Sad Wings of Destiny mogliśmy wszyscy zniknąć i nagrać dziesięć zwykłych piosenek. Nie zrobiliśmy tego. Nagraliśmy "Epitaph" na przykład, który jest wolny i łagodny. Wariacja. Ale na scenie, to musi być powiedziane, chcemy się tylko rozerwać. Fizycznie rozwalić bębenki dzieciom.

My wszyscy mamy opinię o dzisiejszym świecie, zobaczysz. Ogłosimy to, w pewnym momencie, że nadchodzi wielka zmiana. Na Sad Wings of Destiny mówimy ludziom, by cieszyli się życiem, ale zarazem ostrzegamy, by być gotowym na coś, co może nadejść. Takie utwory jak "Genocide" ["Ludobójstwo"], "Tyrant" ["Tyran"], "Epitaph" ["Epitafium"], czy "Prelude" ["Preludium"] wydają nam się być częścią tej całej idei - sprawiają wrażenie jakby zapowiadały tę zmianę... Podczas ostatnich miesięcy - zwłaszcza trzech czy czterech tygodni - wiadomości zaczęły być bardzo deprymujące; [brytyjskie] programy jak World in Action czy Panorama zawsze przepowiadały fatum dla ludzkości w taki czy inny sposób...

Nie chcemy robić z siebie proroków czy uczniów; jesteśmy po prostu piątką uświadomionych gości ustawionymi pośrodku wielu beztroskich ludzi. Obecnie wszyscy cieszą się życiem, ale my myślimy, że ludzie powinni zwrócić uwagę na to, że w pewnym momencie wszyscy możemy zostać zgładzeni... Jesteśmy daleko od bycia pesymistami. Przede wszystkim, jesteśmy rockową grupą i naszym głównym celem jest nagranie rockowego albumu. Jeśli możemy na nim również zamieścić wiadomość, to dobrze.

Sad Wings of Destiny jest całkiem przemyślanym albumem, ale gdy zaczęliśmy go nagrywać nie mieliśmy zamiaru, żeby był on czymś więcej niż standardowym albumem rockowym. Gdy go skończyliśmy, mimo wszystko, cofnęliśmy się i spojrzeliśmy - otwarty i spostrzegawczy, taki był. Album przepływa swobodnie i wygodnie - takie jest ogólne uczucie.

Skoro Rodger Bain wyprodukował naszą pierwszą płytę, powinniśmy być ciężką grupą. Bezsprzecznie, część naszej muzyki jest ciężka, ale to dlatego, że lubimy iść na scenę i budować podekscytowanie będąc całkiem głośnym i grając to, co ludzie klasyfikują jako ciężka muzyka. Ale na naszych albumach próbujemy pokazać, że potrafimy grać inne rzeczy oraz być delikatni. Mimo tego, nie możemy pozwolić sobie na za dużo mieszanin.

Nie wierzę, że są jacykolwiek muzycy którzy nie zaczynają grać grając najpierw muzykę innych ludzi. Z jednej strony, potrzebujesz wiele lekcji, mam na myśli muzycznych i scenowych, a z drugiej strony musisz również żyć. To [życie] w tym momencie jest niczym innym jak rozmnażaniem i jeśli możesz obie rzeczy robić wystarczająco dobrze, do pewnego momentu, możesz zarazem gromadzić doświadczenie z koncertowania jak i pracować na swoich możliwościach. To się dzieje przez pewien moment, dopóki nagle nie zdasz sobie sprawy, że: "Teraz zaszedłem wystarczająco daleko, by teraz poświęcić się wyłącznie wyrażaniu tego, co chcę i myślę." Dodatkowo jest to punkt zwrotny w życiu muzyka rockowego. Nagle nie cieszysz się z tego, co robisz, chcesz zrobić coś swojego, ale nie jesteś wystarczająco sławny, by z tego wyżyć. Nawet z naszym płytami możesz zobaczyć dokładnie ten sam problem. Nasz pierwszy album, Rocka Rolla, ciągle pokazuje nasze niezdecydowanie bardzo wyraźnie. Ale rezultaty, niezbyt dobre według sprzedaży płyty, były pozytywne i dały nam siły oraz ochoty, by zrobić to dokładnie w taki sposób jaki my chcemy, teraz, na naszym drugim albumie. To jest nasza własna osobista muzyka, oznaczona naszą marką, i tutaj nie ma już żadnych kompromisów. Ludzie mogą nas lubić lub nie - już to nas nie obchodzi!

Myślę, że wszyscy czuliśmy, że materiał na naszym pierwszym albumie jest dobry i mocny, ale po prostu nie został nagrany poprawie. Domyślam się, że musieliśmy być wtedy trochę naiwni, ale nastawienie ludzi którzy powinni rządzić – producenta i inżyniera - nie było odpowiednie... Sytuacja się zmieniła z czasem, gdy nagraliśmy drugi album, i ciągle jestem zdania, że Sad Wings of Destiny jest świetną płytą. Jest ona sto razy lepsza niż pierwsza, z produkcyjnego punktu widzenia, oraz pokazuje, że zdecydowanie bardziej kontrolowaliśmy to, co się działo. Przy okazji, musisz przejść przez problemy kiedy zaczynasz, ponieważ w taki sposób uczysz się tego, co powinieneś i tego, co nie powinieneś. Dodatkowo zdajesz sobie sprawę, że nie możesz sobie pozwolić na bycie litościwym dla kogokolwiek innego.

Byliśmy trochę zagubieni w studiu, kiedy tworzyliśmy nasz pierwszy album, ale gdy nagraliśmy Sad Wings of Destiny, myślę, że zaczęliśmy tworzyć triumwirat^[13].

Zdecydowanie bardziej zainteresowaliśmy się od strony technicznej nagrywania rzeczy na taśmie. Na pierwszej płycie nie mieliśmy w ogóle pojęcia, co się dzieje, szczerze mówiąc. Tam byli ludzie którzy kręcili guzikami, robili to, tamto, itd. Ale przy Sad Wings of Destiny byliśmy bardziej doświadczeni i widzieliśmy, co się może stać, gdy nie nadzorujemy wszystkiego.

Szczerze mówiąc, raczej zapomnieliśmy o Rocka Rolli. Ona tylko połączyła zespół gdy weszliśmy do studia nagrywać ją. Byłem ciągle trochę niepewny i to nie skończyło się zbyt dobrze... Zyskaliśmy również nieodpowiedni wizerunek razem z tym albumem. Gdyby to podziałało właściwie przyniosłoby to nam dużo pieniędzy; tak się nie stało i teraz jest to żartem.

Rodger Bain wyprodukował go [Rocka Rollę] i, nieżycząc mu czegokolwiek złego, jego robota była daleka od znakomitości. Sad Wings of Destiny zostało wyprodukowane przez nas, Jeffa Calverta, oraz Maxa Westa i wszystko poszło znacznie lepiej. Szczerze, chcemy rozpocząć akcję mającą na celu zachęcenie wszystkich do spalenia ich kopii Rocka Rolli. To nie jest dobra płyta w ogóle... O ile jesteśmy przekonani, Sad Wings of Destiny jest naszym pierwszym albumem. Jest nasz, jest tym czym my jesteśmy. Na szczęście, nasza druga płyta, a może to będzie trzecia, będzie jeszcze lepsza.

Rodger Bain zrobił nasz pierwszy album i oczywiście nie skorzystaliśmy z jego usług ponownie. Weszliśmy do studia z Maxem Westem i Jefferym Calvertem. W tamtym czasie zajmowali wysoką pozycję na brytyjskiej liście przebojów. Stworzyli popową piosenkę pozorującą jamajskie pochodzenie. Piosenka miała tytuł "Barbados" i grupa nazywała się Typically Tropical. Wszyscy myśleli, że są czarnoskórymi wykonawcami muzyki soul i oczywiście nimi nie byli. Jeden jest Walijczykiem, a drugi z pochodzenia jest pół londyńczykiem, pół żydem. Byli świetni w studiu i skorzystaliśmy z nich jako zespół produkcyjny. Różnica jest widoczna, mówiąc skromnie! Zespół stał się bardziej kreatywny... To była pouczająca zmiana. Wszyscy staliśmy się bardziej profesjonalni i pokazaliśmy zdecydowanie wyższy poziom na naszym drugim albumie. Tu nie chodziło już tylko o produkcję, chodziło także o wykonania same w sobie.

...Nagrywałem drugi krążek Judas Priest i inżynier dźwięku zachorował i oni powiedzieli: "Chodź, zajmij się tym." Nie wiedziałem, co robię, ale wskoczyłem i zrobiłem swoje - to było topienie się lub pływanie i szczęśliwie przepłynąłem albo chociaż unosiłem się!

Ledwo mieliśmy pieniądze na jedzenie. Pozwolono nam zjeść tylko jeden posiłek w studiach i to było wszystko.

Wytwórnia nam nie pomogła, ponieważ wolała po prostu podpisać kontrakt z zespołem, pozwolić mu nagrać album za jak najmniejszą ilość pieniędzy i, jeśli płyta odniesie sukces, to wszyscy są szczęśliwi i mają się dobrze.

Potem wyruszyliśmy w trasę, która w ogóle nie sprawiła nam przypływu gotówki. Gull nie chciało nam nawet dać pieniędzy na przeżycie. Poprosiliśmy ich o "psi grosz," tylko byśmy wybrnęli z kłopotów, ale oni nas zignorowali. Więc byliśmy zmuszeni znaleźć pracę lub zdać się na pomoc społeczną od rządu, bylebyśmy mogli dalej pisać i grać. Niemal wyglądało na to, że będziemy musieli rozwiązać grupę.

Dostałem pracę dzięki znajomemu, który powiedział: "Znam fabrykę w której możesz popracować dorywczo. Jedyne, co musisz robić, to się ukrywać - iść do piwnicy i pograć w karty lub cokolwiek." Dostawałem 15 funtów za dzień, co było nie do pomyślenia, ponieważ nigdy w życiu nie byłem taki bogaty...i w ogóle nie musiałem pracować! Ale wiedziałem, że nie będę szczęśliwy dopóki Judas Priest się nie uda. Od początku, moim celem było osiągnięcie sukcesu z grupą bez względu na to jak będzie ciężko. Myślę, że wszyscy czuliśmy to samo, gdyż to nie było coś, co mogliśmy po prostu zostawić.

Rysunek został narysowany przez Patricka Woodroffe'a. Został zgłoszony do tego albumu. Prezes wytwórni Gull miał właściwie ten obraz na ścianie w swoim biurze. Jest to klasyczna okładka albumu - jedna z klasyków wszech czasów.

Ta praca jest tak odległa, że już nie pamiętam gdzie znalazłem ten symbol, myślę, że ma on egipskie pochodzenie - przed chrześcijaństwem. Nie jestem pewien.