Samoczynne hamowanie pociągu – Wikipedia, wolna encyklopedia

Samoczynne hamowanie pociągu (SHP) – urządzenie wchodzące w skład automatyki bezpieczeństwa pociągu (ABP), której zadaniem jest zapewnienie bezpieczeństwa jazdy pociągu, a tym samym podniesienie bezpieczeństwa ruchu kolejowego.

W PKP stosuje się urządzenia SHP jednopunktowe o sprzężeniu indukcyjnym, niezależne od wskazań semaforów.

W urządzeniach SHP wyróżnia się:

• część przytorową, do której należy rezonator torowy znany również jako „elektromagnes przytorowy”, zlokalizowany przy torze w odległości 200 m przed tarczą ostrzegawczą lub semaforem wjazdowym oraz przy semaforze wyjazdowym lub grupowym,
• część pojazdową, do której należą czujniki taborowe oraz urządzenia wykonawcze (np. generator SHP), zamontowane w kabinach maszynisty pojazdu trakcyjnego.

Przeniesienie informacji z toru do kabiny maszynisty następuje w wyniku sprzężenia obwodów rezonansowych czujnika na pojeździe oraz rezonatora torowego, które dostrojone są do tej samej częstotliwości (1000 Hz).

W wyniku sprzężenia powstaje impuls, odczytywany i zamieniany przez urządzenie SHP na sygnał świetlny (a po 2 sekundach na sygnał dźwiękowy), który maszynista musi skasować przyciskiem czujności. Jeżeli maszynista nie skasuje sygnału, po ok. 4 sekundach od zadziałania sygnału świetlnego, urządzenie SHP samoczynnie wdroży nagłe hamowanie. Maszynista będzie mógł kontynuować jazdę dopiero po całkowitym zatrzymaniu pociągu.

Zobacz hasło SHP w Wikisłowniku

Zobacz multimedia związane z tematem: Samoczynne hamowanie pociągu

• automatyka bezpieczeństwa pociągu
• czuwak aktywny
• generator SHP
• rezonator torowy