Samogłoska otwarta – Wikipedia, wolna encyklopedia

Samogłoska otwarta, samogłoska niska – typ samogłoski występujący niemal w każdym języku. Definiującą cechą samogłoski otwartej jest to, że w trakcie wymawiania język odsunięty jest maksymalnie od podniebienia. W międzynarodowej transkrypcji fonetycznej IPA cztery samogłoski otwarte posiadają odrębne symbole:

W dialekcie miasta Hamont języka limburskiego otwarte przednie [aː], otwarte centralne [äː] i otwarte tylne [ɑː] są odrębnymi fonemami[1][2]. Takie potrójne rozróżnienie jest bardzo rzadko spotykane.

W latach 2011–2012 komitet Międzynarodowego Towarzystwa Fonetycznego zagłosował przeciw dodaniu do MAF odrębnego symbolu () dla samogłoski otwartej centralnej niezaokrąglonej[3]. Symbolem tym samogłoska [ä] oznaczana jest w kręgach sinologicznych.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Verhoeven 2007 ↓, s. 221.
  2. Choć Verhoeven pierwsze dwie samogłoski zapisuje jako /æː/ i /aː/, to z czworokątu samogłoskowego na stronie 221 wynika jasno, że mają dokładnie ten sam stopień otwarcia (całkowicie otwarty), /æː/ jest całkowicie przednie, /aː/ jest centralne, a /ɑː/ całkowicie tylne
  3. Keating 2012 ↓, s. 245.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • International Phonetic Association: Handbook of the International Phonetic Association. Cambridge: Cambridge University Press, 1999. ISBN 978-0-521-65236-0. (ang.).
  • Patricia A. Keating. IPA Council votes against new IPA symbol. „Journal of the International Phonetic Association”. 42 (2), s. 245, 2012. DOI: 10.1017/S0025100312000114. (ang.). 
  • Jo Verhoeven. The Belgian Limburg dialect of Hamont. „Journal of the International Phonetic Association”. 37 (2), s. 219–225, 2007. DOI: 10.1017/S0025100307002940. (ang.).