Samotność we dwoje – Wikipedia, wolna encyklopedia

Samotność we dwoje – polski film psychologiczny z 1968 roku^[1] w reżyserii Stanisława Różewicza^[1] na podstawie opowiadania Karola Ludwika Konińskiego Straszny czwartek w domu pastora^[2].

• Mieczysław Voit^[1] – pastor Hubina
• Barbara Horawianka^[1] – Edyta, żona Hubiny
• Ignacy Gogolewski^[1] – Adalbert von Kschitzky
• Kazimierz Dejunowicz – lekarz
• Krystyna Feldman – wiejska kobieta
• Svatava Hubeniakova^[1] – Anna, siostra Edyty
• Eugeniusz Kamiński – mężczyzna na stypie
• Janusz Kłosiński – Kadulok
• Stanisław Milski – Zając
• Józef Nalberczak^[1] – Kasperlik
• Wanda Neumann^[1] – Hanka, służąca Hubinów
• Iza Nowocin^[1] – Olesia, córka Hubinów
• Janusz Paluszkiewicz^[1] – gajowy Józef
• Leszek Pankowski^[1] – Bogdanek, syn Hubinów

Syn pastora Hubina ginie stratowany przez spłoszone konie. Tragedia niszczy spokój i szczęście rodziny. Edyta przeżywa załamanie psychiczne. Z tego powodu jedzie do swojej siostry w Pradze. Tam poznaje nauczyciela muzyki von Kschitzky'ego, z którym po pewnym czasie przyjeżdża do domu.

Adalbert uczy Olesię muzyki i jednocześnie stara się o jej względy. Czyni to w sposób tak ostentacyjny, że pastor pozbywa się gościa.

Małżonkowie nie potrafią już żyć ze sobą i Edyta odchodzi od pastora.

• Samotność we dwoje w bazie Filmweb
• Samotność we dwoje w bazie filmpolski.pl
• Zdjęcia z filmu Samotność we dwoje w bazie Filmoteki Narodowej „Fototeka”