Semigrafika – Wikipedia, wolna encyklopedia

Semigrafika lub pseudografika – sposób odwzorowania grafiki w trybie tekstowym przy użyciu odpowiedniej kompozycji znaków. Pozwalało to na emulację grafiki rastrowej bez konieczności użycia zaawansowanych układów graficznych i dużej ilości pamięci. Typowo tablica znaków komputera zawierała znaki specjalnie przeznaczone do tego celu.

Jedyna metoda odwzorowania grafiki w komputerach tylko z trybem tekstowym. W urządzeniach z trybem graficznym i tekstowym używana ze względu na szybkość rysownia i znacznie mniejsze zużycie pamięci w trybie tekstowym. Jeśli komputer posiada tylko tryb graficzny, użycie semigrafiki nie jest celowe.

Technika używana również w drukarkach do uzyskania szybkiego wydruku grafiki (często ramek) w trybie tekstowym, który był znaczne szybszy od wydruku w trybie graficznym.

Grafika w teletekście tworzona jest przy użyciu semigrafiki należącej do drugiej grupy znaków, zawierającej znaki dodatkowe.

Istnieje podobna technika – ASCII-Art, służąca do generowania rysunków, wykorzystująca wszystkie dostępne znaki, w tym alfanumeryczne.

Istnieją dwie metody generowana semigrafiki. Pierwsza, często nazywana grafiką blokową, używa znaków, które emulują wygląd pikseli i wykorzystują znaki zawierające wszystkie możliwe kombinacje położenia pikseli, np. dla rastra 2×2:

█▀▀█▀▀█ █  █  █ █  █  █ ███████ █  █  █ █  █  █ █▄▄█▄▄█ 

Druga metoda wykorzystuje znaki, które są zaprojektowane tak, by możliwe było z nich złożenie bardziej skomplikowanych kształtów, ze szczególnym uwzględnieniem ramek.

Używając znaków:

można stworzyć:

┌────────┬────────┐ │        │        │ ├────────┼────────┤ │        │        │ ├────────┼────────┤ │        │        │ └────────┴────────┘ 

• Unicode
• Dingbat