Sidney Wood – Wikipedia, wolna encyklopedia

Sidney Wood

Państwo	Stany Zjednoczone
Data i miejsce urodzenia	1 listopada 1911 Black Rock
Data i miejsce śmierci	10 stycznia 2009 La Quinta
Gra	praworęczna, jednoręczny backhand
Gra pojedyncza
Wimbledon	W (1931)
US Open	F (1935)
Gra podwójna
US Open	F (1942)

Sidney Burr Wood Jr. (ur. 1 listopada 1911 w Black Rock, zm. 10 stycznia 2009 w Palm Beach) – amerykański tenisista, zwycięzca Wimbledonu w grze pojedynczej, reprezentant w Pucharze Davisa.

Wood był wynalazcą nawierzchni tenisowej Supreme Court, powszechnie stosowanej w imprezach halowych.

W turnieju wimbledońskim praworęczny Amerykanin debiutował jako 15-latek w 1927 roku. Największy sukces w karierze odniósł w 1931 roku, wygrywając grę pojedynczą na Wimbledonie. Do meczu finałowego nie doszło, ponieważ jego przeciwnik – Frank Shields – skręcił nogę w czasie meczu mikstowego i został wycofany z finału singla. Był to zarazem jedyny walkower w finale Wimbledonu w historii.

W 1935 roku Wood awansował do finału na mistrzostwach USA (obecnie US Open), gdzie poniósł porażkę z Wilmerem Allisonem. Wood był również finalistą tego turnieju w grze podwójnej w 1942 roku, występując w parze z Tedem Schroederem. W decydującym meczu lepsi okazali się Gardnar Mulloy i Bill Talbert.

W 1932 roku Wood osiągnął finał gry mieszanej podczas French Championships (obecnie French Open) wspólnie z Helen Wills Moody. Pokonali ich Betty Nuthall i Fred Perry.

W latach 1930–1945 Wood klasyfikowany był w czołowej dziesiątce rankingu amerykańskiego (w 1934 był wiceliderem), pięć razy także był w czołowej dziesiątce rankingu światowego The Daily Telegraph (1931 jako 6. tenisista, 1938 jako 5. zawodnik).

W 1931 i 1934 roku był w składzie reprezentacji USA w Pucharze Davisa (bilans występów 5 zwycięstw i 6 porażek w singlu, 3 zwycięstwa w deblu). W 1934 roku brał udział w meczu przeciwko Australii, gdzie Amerykanom udało się odrobić stratę 0:2 po pierwszym dniu. Wood uległ Vivowi McGrathowi, a pokonał Jacka Crawforda. W meczu finałowym Pucharu Davisa przeciwko broniącym trofeum Brytyjczykom Wood przegrał z Bunnym Austinem i Fredem Perrym.

W 1964 roku został wpisany do Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy.

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Przeciwnik	Wynik finału
Zwycięzca	1.	1931	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Frank Shields	walkower
Finalista	1.	1935	U.S. National Championships, Nowy Jork	Trawiasta	Wilmer Allison	2:6, 2:6, 3:6

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partner	Przeciwnicy	Wynik finału
Finalista	1.	1942	U.S. National Championships, Nowy Jork	Trawiasta	Ted Schroeder	Gardnar Mulloy Bill Talbert	7:9, 5:7, 1:6

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partnerka	Przeciwnicy	Wynik finału
Finalista	1.	1932	French Championships, Paryż	Ceglana	Helen Wills Moody	Betty Nuthall Fred Perry	4:6, 2:6

• Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2013-08-20]  (ang.).
• Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2013-08-20]  (ang.).
• Profil na stronie Pucharu Davisa [online], Davis Cup [dostęp 2013-08-20]  (ang.).
• Bud Collins, Tennis Encyclopedia, Visible Ink Press, Detroit 1997
• Profil na stronie International Tennis Hall of Fame