Skala oktatoniczna – Wikipedia, wolna encyklopedia

Skala oktatoniczna – rodzaj ośmiodźwiękowej, muzycznej skali symetrycznej, gdzie kolejne dźwięki następują w odległości półton – cały ton. W historii muzyki europejskiej skala była używana już w XIX wieku, m.in. przez Franza Liszta. W XX wieku stają się jednym z najważniejszych narzędzi kształtowania harmoniki (szczególnie może u Oliviera Messiaena). Ważna również w jazzie, gdzie nazywana jest czasem skalą zmniejszoną. Skala daje duże możliwość budowania akordów (zarówno tercjowych, kwartowych, trytonowych itd.).

• Richard Cohn Bartók's Octatonic Strategies: A Motivic Approach (w: Journal of the American Musicological Society, numer 44/2, 1991, s. 262-300)
• Cheong Wai-Ling Scriabin's Octatonic Sonata (w: Journal of the Royal Musical Association, numer 121/2, 1996, s. 206-228)