Skarb Narodowy (XIX wiek) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Skarb Narodowy – fundusze emigracyjne gromadzone w celu popierania walki z zaborcami w kraju, wykorzystywane w celu propagowania sprawy polskiej za granicą.

Pomysł utworzenia Skarbu Narodowego na emigracji po upadku powstania styczniowego wysunął już Agaton Giller. Fundamentem tego skarbu był dar przebywającego w Szwajcarii Ludwika Michalskiego. W 1887 roku Zygmunt Miłkowski wydał słynną książkę Rzecz o obronie czynnej i Skarbie Narodowym, gdzie nakreślił koncepcję utworzenia funduszu, który mógłby być oparciem do podjęcia w przyszłości akcji zbrojnej w kraju. Miłkowski jako inicjator został prezesem Komisji Nadzorczej Skarbu Narodowego.

Ustawa Skarbu Narodowego Polskiego z 1891 roku określała, że ma być funduszem składkowym, gromadzonym dobrowolnie, w widokach pieniężnego popierania sprawy polskiej i narodowego ruchu w jego usiłowaniach, dążących do obrony i zdobywania praw narodowych^[1].

Przypisy

↑ Władysław Pobóg-Malinowski: Narodowa Demokracja 1887-1918, fakty i dokumenty. Londyn: 1998, s. 32.

Bibliografia

Ta sekcja od 2021-06 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł.

Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tej sekcji.

Tadeusz Bujnicki, Teodor Tomasz Jeż: Literatura polska, przewodnik encyklopedyczny. T. I. Warszawa: 1984.
Henryk Wereszycki: Historia polityczna Polski 1864-1918. 1990.

[wpm-1] Władysław Pobóg-Malinowski: Narodowa Demokracja 1887-1918, fakty i dokumenty. Londyn: 1998, s. 32.

[1]