Sklep walutowy – Wikipedia, wolna encyklopedia

Sklep walutowy – określenie sklepów w krajach o gospodarce socjalistycznej, których pieniądz nie był wymienialny. Transakcji w takich sklepach dokonywało się walutami wymienialnymi i ewentualnie ich substytutami – bonami walutowymi. Ze sklepów walutowych mogli korzystać posiadacze walut wymienialnych lub bonów walutowych, a w niektórych krajach tylko obcokrajowcy i uprzywilejowani obywatele, np. pracujący za granicą lub opłacani częściowo w walutach wymienialnych marynarze flot handlowych i lotnicy linii cywilnych obsługujący porty strefy niesocjalistycznej.

Pierwsze sklepy walutowe pod nazwą Torgsin działały w ZSRR w latach 1931-1936. Sklepy walutowe funkcjonują do dziś, m.in.na Kubie.

Nazwy wybranych sieci sklepów walutowych:

• Polska – Pewex, Baltona, Carbon (od 1988), Igloopex (od 1989)
• NRD – Intershop
• Czechosłowacja – Tuzex
• Bułgaria – Corecom
• Rumunia – Comturist
• Węgry – od 1949 IKKA (IBUSZ Külföldi Kereskedelmi Akció), od 1968 Intertourist^[1]
• ZSRR
  • Rosyjska Federacyjna Socjalistyczna Republika Radziecka – Bieriozka (od 1964)
  • Azerbejdżańska Socjalistyczna Republika Radziecka – Czinara
  • Ukraińska Socjalistyczna Republika Radziecka – Kasztan
  • Łotewska Socjalistyczna Republika Radziecka – Dzintars
  • Litewska Socjalistyczna Republika Radziecka – Valiutinė parduotuvė (sklep walutowy)

• Strona domowa Baltony