Skrzydło (siły powietrzne) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Zobacz też: inne znaczenia słowa „skrzydło”.

Skrzydło (ang. wing) – oddział sił powietrznych występujący w organizacji sił powietrznych szeregu państw.

Pierwsze skrzydła zorganizowane zostały w Królewskich Siłach Powietrznych, w czasie II wojny światowej. Wiosną 1941, według wzorów brytyjskich, utworzone zostało 1 Polskie Skrzydło Myśliwskie. W skład brytyjskiego skrzydła wchodziło od 2 do 5 dywizjonów. W lotnictwie myśliwskim dowódca skrzydła posiadał etatowy stopień wing commandera (podpułkownika), natomiast w lotnictwie bombowym – group captain (pułkownika).

Skrzydło, zazwyczaj występujące w składzie trzech dywizjonów liczących razem 36 samolotów, mogło wykonywać samodzielnie zadania nad terenem przeciwnika, na przykład w osłonie własnych bombowców i jednostek morskich. Dowództwo skrzydła spełniało funkcje taktyczne, a pod względem operacyjnym podporządkowane było dowódcy brytyjskiej grupy lotniczej. Natomiast pod względem administracyjnym i zaopatrzeniowym podlegało dowódcy stacji (bazy) lotniczej, na której stacjonowały podległe mu dywizjony.

W Siłach Powietrznych Stanów Zjednoczonych skrzydło dzieli się na grupy, a te z kolei na eskadry.

W okresie zimnej wojny w siłach powietrznych RFN skrzydło liczyło 36 samolotów i składało się z trzech grup: lotniczej, technicznej i lotniskowej. Grupę lotniczą tworzyły dwie eskadry. W każdej z nich występowały cztery klucze, każdy złożony z dwóch par samolotów.
Skrzydło lotnicze Stanów Zjednoczonych składało się z trzech do sześciu eskadr bojowych, które posiadały zwykle po cztery klucze, przy czym w każdym z nich były trzy pary samolotów^[1].

• grupa lotnicza
• Geschwader

• Mała Encyklopedia Wojskowa, tom III (R – Ż), Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1971, wyd. I, s. 158.
• Stanisław Zarychta: Struktury militarne NATO 1949–2013. Warszawa: Bellona SA, 2013. ISBN 978-83-11-13021-0.