Smatruz Krakowski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Smatruz Krakowski – wielobranżowa hala targowa dla drobnego handlu (miejsce handlu drobnych przekupniów) na krakowskim rynku nie miał jednego, stałego miejsca. W średniowieczu i czasach nowożytnych określany jako smatruz, w Krakowie jako szmatruz^[1], z niemieckiego Schmetterhaus.

• W Średniowieczu szmatruz krakowski znajdował się przy ratuszu^[1]. Przylegał do niego razem z dwoma innymi obiektami, Domem Notariusza oraz Domem Ławników^[2] od północy (linia A – B) na wysokości środkowego wejścia do sukiennic.
• Najprawdopodobniej obiekt krakowskiego smatruza był także osobnym budynkiem w zabudowie śródrynkowej przylegającej do sukiennic (znajdował się w wolnostojącym budynku pomiędzy ratuszem a sukiennicami)^[3].
• Po pożarze zabudowy śródrynkowej w 1445 roku, smatruz został przeniesiony w sąsiedztwo ratusza (był obiektem przylegającym do nieistniejącego już krakowskiego ratusza)^[3].
• Po pożarze w 1555 roku, zrezygnowano z odrębności smatruza. W połowie XVI w. urządzono go na piętrze nad halami krakowskich sukiennic. Prowadziły do niego osobne schody. Obecnie znajduje się tam Galeria Sztuki Polskiej XIX wieku^[1][3].