Smokówka (Białoruś) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Smokówka
Państwo

 Białoruś

Obwód

 witebski

Rejon

brasławski

Sielsowiet

Opsa

Położenie na mapie obwodu witebskiego
Mapa konturowa obwodu witebskiego, po lewej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Smokówka”
Położenie na mapie Białorusi
Mapa konturowa Białorusi, u góry znajduje się punkt z opisem „Smokówka”
Położenie na mapie Polski w 1939
Mapa konturowa Polski w 1939, blisko górnej krawiędzi po prawej znajduje się punkt z opisem „Smokówka”
Ziemia55°34′59″N 26°57′06″E/55,583056 26,951667

Smokówka – dawny zaścianek i leśniczówka[1][2]. Tereny, na których były położone, leżą obecnie na Białorusi, w obwodzie witebskim, w rejonie brasławskim, w sielsowiecie Opsa.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

W czasach zaborów leżały w granicach Imperium Rosyjskiego.

W latach 1921–1945 zaścianek i leśniczówka leżały w Polsce, w województwie nowogródzkim[3] (od 1926 w województwie wileńskim[4]), w powiecie brasławskim, w gminie Opsa[5][1].

Według Powszechnego Spisu Ludności z 1921 roku zamieszkiwało leśniczówkę 4 osoby, wszystkie były wyznania rzymskokatolickiego i zadeklarowały polską przynależność narodową. Był tu 1 budynek mieszkalny[5]. W 1931 leśniczówkę w 1 domu zamieszkiwało 5 osób a zaścianek 8 osób, także w jednym domu[1].

Wierni należeli do parafii rzymskokatolickiej w Opsie. Miejscowość podlegała pod Sąd Grodzki w Opsie i Okręgowy w Wilnie; właściwy urząd pocztowy mieścił się w Opsie[6].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Wykaz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej, t. 1, Warszawa 1938, s. 10.
  2. Mapa Taktyczna Polski 1:100 000, Pas 26, Słup 43, Warszawa 1932
  3. Dz.U. z 1921 r. nr 16, poz. 93
  4. Dz.U. z 1926 r. nr 6, poz. 29
  5. a b Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej: opracowany na podstawie wyników pierwszego powszechnego spisu ludności z dn. 30 września 1921 r. i innych źródeł urzędowych., t. 7, część 2, 1924, s. 8.
  6. Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej z oznaczeniem terytorjalnie im właściwych władz i urzędów oraz urządzeń komunikacyjnych, Przemyśl, Warszawa 1933, s. 1570.