Sobór (świątynia) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Sobór − w prawosławiu i katolicyzmie wschodnim świątynia o szczególnym znaczeniu, wyróżniająca się rozmiarami i znaczeniem dla kultu w danym mieście lub regionie.

Pierwotnie słowo to odnosiło się do zgromadzenia, w czasie którego odwoływano się do bożego autorytetu, który miał uświęcić działania zebranych. Z czasem zaczęło oznaczać obiekt sakralny^[1]. Tytuł soboru katedralnego przysługuje głównej świątyni w eparchii, miejscu służby liturgicznej biskupa. Honorowy tytuł soboru może zostać nadany również dowolnej innej świątyni, wyróżniającej się rozmiarami i historycznym znaczeniem dla kultu w danym ośrodku. W jednym mieście może funkcjonować kilka soborów, natomiast eparchia posiada tylko jeden sobór katedralny. Tytuł soboru z reguły otrzymują również główne cerkwie na terenie monasterów (mogą one być także soborami katedralnymi)^{[2][3] [a]}.

• Sobór Chrystusa Zbawiciela w Moskwie – katedra patriarchów moskiewskich i całej Rusi
• Sobór św. Aleksandra Newskiego w Sofii – katedra patriarchów Bułgarii
• Sobór św. Sawy w Belgradzie – katedra patriarchów Serbii
• Sobór św. Marii Magdaleny w Warszawie – katedra metropolitów warszawskich i całej Polski
• Sobór św. Aleksandra Newskiego w Łodzi – katedra diecezji łódzko-poznańskiej
• Sobór Świętych Cyryla i Metodego w Pradze – katedra metropolitów ziem czeskich i słowackich
• Sobór św. Mikołaja w Waszyngtonie – katedra metropolitów całej Ameryki i Kanady