Specposiołek – Wikipedia, wolna encyklopedia

Specposiołek (ros. спецпоселок, pol. osada specjalna) – radziecki obóz przeznaczony na miejsce do zasiedlenia przez ludność deportowaną.

Rygor pobytu w specposiołkach był mniejszy niż w łagrach, gdzie przebywali skazańcy lub więźniowie. W specposiołkach przetrzymywano całe rodziny, małe dzieci uczęszczały do szkoły. Panował jednak głód i duża śmiertelność, a lokatorzy baraków zamieszkiwali „w brudzie, wilgoci, zaduchu, w mroku, wśród karaluchów, pcheł, wszy i pluskiew, gryzoni, w ciągłym zagrożeniu epidemiologicznym”^[1]. Osoby powyżej 14 roku życia i sprawne fizycznie zmuszano do ciężkich prac, na przykład wyrębu lasu. Pracowały również kobiety i dziewczęta, chociaż przy lżejszych pracach^[1]. Tereny specposiołków nie były ogrodzone, ale obowiązywał zakaz oddalania się bez pozwolenia. Możliwe jednak było opuszczenie terenu na więcej niż 24 godziny, jeśli zezwolił na to komendant, który nadzorował specposiołek z pomocą kilku milicjantów. Dzieci mogły zajmować się zbieractwem owoców runa leśnego, pozwalano na prowadzenie ogródków przydomowych.