French
DeutschSpidola – Wikipedia, wolna encyklopedia
 „Spidola” wraz z bliźniaczym „Ronis” w 1927 r. | |
| Klasa | |
|---|---|
| Typ | |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Położenie stępki | 1925 |
| Wodowanie | 6 października 1926 |
 Łotwa | |
| Nazwa | „Spidola” |
| Wejście do służby | 1927 |
 Marynarka Wojenna ZSRR | |
| Nazwa | „Spidola” („Спидола”) |
| Wejście do służby | 19 sierpnia 1940 |
| Zatopiony | samozatopiony 24 czerwca 1941 |
| Los okrętu | podniesiony i złomowany |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
| Długość | 55 metrów |
| Szerokość | 4,8 m |
| Zanurzenie | 3,6 m |
| Zanurzenie testowe | 50 m |
| Rodzaj kadłuba | |
| Napęd | |
| 2 silniki wysokoprężne o łącznej mocy 1300 KM 2 silniki elektryczne o łącznej mocy 700 KM 2 śruby | |
| Prędkość • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
| Zasięg | powierzchnia: 1600 Mm przy 14 w. |
| Uzbrojenie | |
| 1 działo kal. 75 mm, 2 km 8 torped | |
| Wyrzutnie torpedowe | 6 × 450 mm |
| Załoga | 27 |
Spidola – łotewski okręt podwodny z lat 20. XX wieku, druga zbudowana jednostka typu Ronis. Zwodowany 6 października 1926 roku we francuskiej stoczni Chantiers et Ateliers Augustin Normand w Hawrze, został przyjęty do służby w marynarce łotewskiej w 1927 roku. W wyniku aneksji Łotwy przez ZSRR jednostka została w sierpniu 1940 roku włączona do Floty Bałtyckiej bez zmiany nazwy. Po agresji Niemiec na ZSRR okręt został samozatopiony 24 czerwca 1941 roku w Lipawie. Podniesiony przez Niemców, w 1943 roku został złomowany.
Projekt i budowa
[edytuj | edytuj kod]Okręty podwodne typu Ronis zostały zamówione przez rząd Łotwy we Francji. Zawarty w październiku 1924 roku kontrakt opiewał na 6,5 mln łatów[1][a]. Głównym konstruktorem jednostek był inż. Jean Simonot[2][3]. Okręty miały tradycyjny dla konstrukcji francuskich układ wyrzutni torped: dwie stałe na dziobie i dwa zewnętrzne podwójne obracalne aparaty torpedowe na pokładzie[2][4].
„Spidola” został zbudowany w stoczni Chantiers et Ateliers Augustin Normand w Hawrze[5][6][b]. Stępkę okrętu położono w 1925 roku[2][4], a zwodowany został 6 października 1926 roku[3][5].
Dane taktyczno-techniczne
[edytuj | edytuj kod]
„Spidola” był okrętem podwodnym konstrukcji dwukadłubowej o długości całkowitej 55 metrów, szerokości 4,8 metra i zanurzeniu 3,6 metra[2][5]. Wyporność normalna w położeniu nawodnym wynosiła 390 ton, a w zanurzeniu 514 ton[2][7]. Okręt napędzany był na powierzchni przez dwa silniki wysokoprężne Sulzer o łącznej mocy 1300 KM, a pod wodą poruszał się dzięki dwóm silnikom elektrycznym o łącznej mocy 700 KM[2][5]. Dwa wały napędowe poruszające dwoma śrubami zapewniały prędkość 14 węzłów na powierzchni i 9 węzłów w zanurzeniu[2][3]. Zapas paliwa wynosił 19 ton[5][6]. Zasięg wynosił 1600 Mm przy prędkości 14 węzłów w położeniu nawodnym i 85 Mm przy prędkości 4,5 węzła w zanurzeniu[2][6][c]. Dopuszczalna głębokość zanurzenia wynosiła 50 metrów[2][4].
Okręt wyposażony był w sześć wyrzutni torped kalibru 450 mm: dwie stałe dziobowe oraz dwa obracalne podwójne aparaty torpedowe usytuowane przed i za kioskiem, zakryte osłonami, z łącznym zapasem ośmiu torped[2][4]. Uzbrojenie artyleryjskie stanowiło działo przeciwlotnicze kal. 75 mm M1925 L/35 oraz dwa karabiny maszynowe kal. 8 mm[2][3][d].
Załoga okrętu składała się z 27 oficerów, podoficerów i marynarzy[2][5][e].
Służba
[edytuj | edytuj kod]„Spidola” wraz z bliźniaczym „Ronis” zostały przyjęte do służby w marynarce łotewskiej w 1927 roku[2][4]. Koniec służby nastąpił w sierpniu 1940 roku w wyniku aneksji Łotwy przez ZSRR[2][4]. Jednostka została 19 sierpnia 1940 roku bez zmiany nazwy włączona do Floty Bałtyckiej, trafiając do stoczni na remont[2][4]. W momencie agresji Niemiec na ZSRR „Spidola” nadal znajdował się w stoczni remontowej w Lipawie[8]. 24 czerwca 1941 roku rozkazem kpt. mar. J. Afanasjewa (dowódcy niszczyciela „Lenin”) okręt został samozatopiony za pomocą ładunków wybuchowych, aby uniknąć zdobycia przez wroga[5][8][f]. Podniesiony przez Niemców, w 1943 roku został złomowany[4].
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Gardiner i Chesneau 1980 ↓, s. 353 podaje, że okręty zamówiono w 1925 roku.
- ↑ Gogin 2015R ↓ i Gogin 2015P ↓ podają, że okręt powstał w stoczni Ateliers et Chantiers de la Loire w Nantes.
- ↑ Lipiński 1999 ↓, s. 665 podaje, że zasięg na powierzchni miał wielkość 2000 Mm przy prędkości 10 węzłów.
- ↑ Parkes 1933 ↓, s. 359 podaje, że okręt uzbrojony był w trzy karabiny maszynowe.
- ↑ Parkes 1933 ↓, s. 359 podaje, że liczebność załogi wynosiła 34 osoby.
- ↑ Fontenoy 2007 ↓, s. 185 podaje błędnie, że okręt został samozatopiony 14 czerwca 1941 roku; Gogin 2015P ↓ podaje, że do zdarzenia doszło 23 czerwca 1941 roku, zaś Lipiński 1999 ↓, s. 139 podaje, że samozatopienie miało miejsce w Tallinnie.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, 2007. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
- Robert Gardiner, Roger Chesneau: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1922–1946. London: Conway Maritime Press, 1980. ISBN 0-85177-146-7. (ang.).
- Ivan Gogin: RONIS submarines (1927/1940). Navypedia. [dostęp 2019-11-10]. (ang.).
- Ivan Gogin: RONIS submarines (1927). Navypedia. [dostęp 2019-11-10]. (ang.).
- Edmund Kosiarz: Druga wojna światowa na Bałtyku. Gdańsk: Wydawnictwo Morskie, 1988, seria: Historia Morska. ISBN 83-215-3268-3.
- Hugo Legzdiņš: Ronis - mana būdiņa un pils. Riga: Latvijas mutvârdu vçstures pçtnieku asociâcija DZÎVESSTÂSTS, 2002. ISBN 9984-9599-0-2. (łot.).
- Jerzy Lipiński: Druga wojna światowa na morzu. Warszawa: Wydawnictwo Lampart, 1999. ISBN 83-902554-7-2.
- Oscar Parkes (red.): Jane’s Fighting Ships 1933. London: Sampson Low, Marston & Co., 1933. (ang.).
