Splot bębenkowy – Wikipedia, wolna encyklopedia

Splot bębenkowy (łac. plexus tympanicus) – w anatomii człowieka delikatny splot nerwowy położony na wzgórku (promontorium) w jamie bębenkowej pod błoną śluzową^[1].

Splot bębenkowy powstaje z połączenia trzech gałęzi nerwowych:

• nerw bębenkowy – gałąź nerwu językowo-gardłowego^[2],
• gałąź łącząca nerwu twarzowego (ramus communicans nervi facialis cum plexu tympanico) – odchodzi zwykle od kolanka nerwu twarzowego lub od nerwu skalistego większego. Wstępuje do jamy bębenkowej przez jej strop^[3].
• nerwy szyjno-bębenkowe – dwie gałązki (górna i dolna), które doprowadzają do splotu włókna współczulne. Pochodzą ze splotu szyjno-tętniczego wewnętrznego oplatającego tętnicę szyjną wewnętrzną^[4][5].

Czasami splot bębenkowy zawiera także drobne gałązki pochodzące od nerwu błędnego, dochodzące do niego za pośrednictwem nerwu bębenkowego^[4].

• gałęzie bębenkowe (rami tympanici) – dochodzą one do przyśrodkowej powierzchni błony bębenkowej oraz błony śluzowej jamy bębenkowej i komórek powietrznych wyrostka sutkowatego^[4],
• gałąź trąbkowa (ramus tubarius) – biegnie po przyśrodkowej ścianie trąbki słuchowej aż do jej ujścia gardłowego, unerwiając jej błonę śluzową^[6],
• nerw skalisty mniejszy – przedłużenie splotu bębenkowego, a zwłaszcza nerwu bębenkowego; biegnie do zwoju usznego^[6].

• AdamA. Bochenek AdamA., MichałM. Reicher MichałM., Anatomia człowieka. Tom V. Układ nerwowy obwodowy. Układ nerwowy autonomiczny. Powłoka wspólna. Narządy zmysłów, wyd. VI, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2018, ISBN 978-83-200-3258-1 .