Stóg (rolnictwo) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Stóg, stożyna – siano, rzadziej słoma lub dawniej snopy zboża ułożone w odpowiednią bryłę w celu jego przechowania^[1]. Stogi są okrągłe, wysokie, stożkowate, ze stromym dachem gorszego siana, dla ochrony przed zamoknięciem^[1]. Układany jest na poddenku z gałęzi, słomy i starego siana, zwykle wokół pionowego drąga (żerdzi) nazywanego stożyną^[1]. Taki sposób przechowywania chroni składowany materiał przed zawilgoceniem przez opady atmosferyczne. Również są to ułożone snopy słomy bądź rzadziej siana w kształcie graniastosłupa trójkątnego, położonego na jednym z boków. Obecnie stogi układa się z bel słomy lub siana.

Dawniej zboże zżęte kosą lub żniwiarką (lub snopowiązałką), przed wymłóceniem składowane było w stodole (pod dachem) lub stogach. Ułożenie snopów zboża w stóg nie wymaga użycia pionowego drąga w środku. W stogu snopy zboża układane są kłosami do środka.

Obecnie, gdy zboże zbiera się z pól kombajnem (od razu jest młócone) na polu pozostaje tylko wymłócona słoma, która jest prasowana w bele prostopadłościenne (tzw. kostki) lub cylindryczne, ewentualnie rozdrabniania i przyorywana.

Zobacz multimedia związane z tematem: Stóg (rolnictwo)

• bróg – zadaszenie stogu
• kopka, sztyga, mendel – sposoby układania snopów na polu
• sterta (rolnictwo)