Stabilizator obrazu – Wikipedia, wolna encyklopedia

Zdjęcie wykonane bez stabilizacji (góra) i ze stabilizacją (dół)

Stabilizator obrazu – układ zmniejszający prawdopodobieństwo poruszeniu zdjęcia wynikającego z drżenia aparatu fotograficznego przy długich czasach naświetlania, drgania obrazu nagrywanego kamerą albo oglądanego przez lornetkę. Pozwala w niektórych sytuacjach zrezygnować ze statywu lub wysokiej czułości filmu/matrycy (wysokiego ISO).

Historia

[edytuj | edytuj kod]
Kazimierz Prószyński filmujący aeroskopem ulice Paryża w 1909 roku

Pierwszą na świecie ręczną kamerę filmową o napędzie automatycznym, która dzięki żyroskopowi posiadała stabilizację obrazu był aeroskop skonstruowany w 1908 roku przez polskiego wynalazcę i konstruktora, Kazimierza Prószyńskiego[1].

Rodzaje

[edytuj | edytuj kod]
  1. Mechaniczne:
    1. korygowanie położenia matrycy światłoczułej np. w aparatach Konica Minolta
    2. korygowanie położenia układu optycznego np. w aparatach Panasonic.
  2. Elektroniczne:
    1. skracanie czasu naświetlania kompensowane wzrostem czułości w aparatach
    2. elektroniczna korekta przesunięcia kolejnych klatek w kamerze.
  3. Zewnętrzne
    1. żyroskopowo stabilizowana podstawa aparatu lub kamery np. Kenyon Laboratories.

Nazwy firmowe

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Władysław Jewsiewicki, Kazimierz Prószyński, Warszawa: Interpress, 1974, str. 70.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]