French
DeutschStanisław Jarociński – Wikipedia, wolna encyklopedia
 | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Miejsce spoczynku | |
| Zawód, zajęcie | |
| Alma Mater | |
| Małżeństwo | Regina z d. Goldfeder |
| Dzieci | |
| Krewni i powinowaci | |
Stanisław Jarociński (ur. 13 listopada 1852 w Łodzi, zm. 31 maja 1934, tamże) – łódzki fabrykant, przedsiębiorca, filantrop, radny.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Jarociński urodził się w rodzinie fabrykantów. Po ukończeniu gimnazjum w Ostrowie podjął studia na Akademii Handlowej w Lipsku. Po ukończeniu uczelni powrócił do Łodzi, gdzie otworzył dom bankowy i został wspólnikiem w banku Goldfedera. Ponadto był właścicielem akcji wielu przedsiębiorstw, a także współzałożycielem i członkiem rad nadzorczych: Kolei Elektrycznej Łódzkiej, Widzewskiej Manufaktury, Towarzystwa Akcyjnego „Warrant”, członkiem Komitetu Giełdy i Komitetu Reprezentantów Zgromadzenia Kupców miasta Łodzi[1]. Po śmierci ojca w 1909 przejął wraz z bratem Albertem jego przedsiębiorstwo, przekształcając je w spółkę Przemysł Włókienniczy Sukcesorowie Zygmunta Jarocińskiego S.A.[2]
Finansował działalność Szkoły Rzemiosł, był prezesem Łódzkiego Towarzystwa „Talmud-Tora”, a także wiceprezesem Łódzkiego Żydowskiego Towarzystwa Dobroczynności. Był zaangażowany w działalność Łódzkiego Żydowskiego Towarzystwa Ochrony Kobiet, Szkoły Zgromadzenia Kupców, Towarzystwa Żydowskich Szkół Średnich. Ponadto był przewodniczącym komisji żydowskiej Delegacji Szkolnej, mającej na celu realizację programu asymilacji żydowskich dzieci i młodzieży w szkołach żydowskich. W latach 1914–1915 był członkiem Rady Miejskiej w Łodzi[1], w 1916 zaś został przewodniczącym Komitetu Wielkiej Synagogi[3]. Był również członkiem Stowarzyszenia Humanitarnego „Montefiore” „B’nei-B’rith” w Łodzi[4]. W wyborach do Rady Miejskiej, przeprowadzonych w styczniu 1917, uzyskał mandat radnego, startując z listy Komitetu Wyborczego Żydów-Polaków[5][6].
Został pochowany w grobowcu rodziny Jarocińskich na nowym cmentarzu żydowskim w Łodzi[1].
Życie prywatne
[edytuj | edytuj kod]Jarociński był synem łódzkiego fabrykanta – Zygmunta Jarocińskego[1]. Żona Stanisława – Regina[7] – była siostrą przedsiębiorcy Maksymiliana Goldfedera, który ożenił się z siostrą Stanisława – Fanny[1][7].
Jarocińscy mieli jednego syna – Jerzego Waldemara Jarocińskiego[3].
Rodzina Jarocińskich mieszkała przy pasażu Meyera 6 (ob. ul. Stanisława Moniuszki).[7].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e A. Kempa, M. Szukalak, Żydzi dawnej Łodzi. Słownik biograficzny, Łódź 2001, t. 1, s. 76.
- ↑ Opuszczona fabryka Jarocińskiego w Łodzi [online], Onet Podróże, 31 grudnia 2015 [dostęp 2021-11-06] (pol.).
- ↑ a b Yves Chèvrefils Desbiolles, Le critique d’art Waldemar-George. Les paradoxes d’un non-conformiste, „Archives Juives” (41), 2008.
- ↑ KSIĄŻKA ADRESOWA ZWIĄZKU ŻYD. STOWARZYSZEŃ HUMANITARNYCH B NEI B RITH«W RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ W KRAKOWIE K RAKÓW PDF Darmowe pobieranie [online], docplayer.pl [dostęp 2021-11-07].
- ↑ Goerne 1919 ↓, s. 81 (PDF – 83).
- ↑ Stawiszyńska 2016 ↓, s. 673.
- ↑ a b c Dawna fabryka Jarocińskiego w Łodzi zabytkiem! [ZDJĘCIA] [online], Dziennik Łódzki, 3 maja 2013 [dostęp 2021-11-06] (pol.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Antoni Goerne. Wybory do Rady Miejskiej w Łodzi w Styczniu 1917 r.. „Informator m. Łodzi z kalendarzem na rok 1919”. Rok pierwszy, s. 81 (PDF – 83), luty 1919. Wydział Statystyczny Magistratu m. Łodzi (oprac.). Łódź: Nakładem Magistratu m. Łodzi. [dostęp 2022-01-06].
- Aneta Stawiszyńska: Łódź w latach I wojny światowej. Wyd. I. Oświęcim: Wydawnictwo „Napoleon V”, 2016, s. 673. ISBN 978-83-65495-27-3.