Stanisław Malik (wojskowy) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł dotyczy wojskowego. Zobacz też: inne postaci noszące imię i nazwisko Stanisław Malik.

Stanisław Malik

kapitan piechoty
Data i miejsce urodzenia	6 maja 1898 Kraków
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	11 pułk piechoty
Stanowiska	dowódca kompanii
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-ukraińska wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa kampania francuska
Odznaczenia

Stanisław Malik (ur. 6 maja 1898 w Krakowie, zm. ?) – kapitan piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy.

Urodził się 6 maja 1898 w Krakowie, w rodzinie Józefa, przedsiębiorcy budowlanego, i Marii z Imielskich^{[1][2][3][4][5][6]}. W 1913, po ukończeniu szkoły powszechnej i szkoły wydziałowej, rozpoczął naukę w Wyższej Szkole Przemysłowej w rodzinnym mieście^[7].

28 sierpnia 1914 wstąpił do Legionów Polskich i został przydzielony do Biura Informacyjnego Legionów w charakterze kancelisty^[7]. W lipcu 1915 został przeniesiony do 3. kompanii I Batalionu Uzupełniajacego, a następnie do 3. kompanii I batalionu 4 pułku piechoty^[8][7]. Od 15 lipca tego roku walczył na froncie lubelskim i wołyńskim^[8]. W bitwie pod Jastkowem został ranny w lewą rękę^[7]. Od 6 października 1916, po wycofaniu pułku z frontu, pozostawał w służbie tyłowej^[8]. 4 kwietnia 1917 został wymieniony we wniosku o odznaczenie austriackim Krzyżem Wojskowym Karola^[8]. 15 września 1917, po kryzysie przysięgowym, został wcielony w stopniu plutonowego do c. k. Pułku Strzelców Nr 16 i wysłany na front rumuński^[7]. Tam, pełniąc funkcję zastępcy dowódcy plutonu, został ranny po raz drugi w prawe kolano^[9].

W listopadzie 1918 wstąpił do odtworzonego 4 pułku piechoty Legionów i w jego szeregach walczył na wojnie z Ukraińcami, a następnie – wojnie z bolszewikami^[9]. Po zakończeniu działań wojennych pozostał w macierzystym pułku jako podoficer zawodowy. Pełni kolejno funkcje: dowódcy plutonu, szefa kompanii i podoficera kancelaryjnego^[9]. 16 sierpnia 1923 został przyjęty do Oficerskiej Szkoły dla Podoficerów w Bydgoszczy^[9]. W szkole uzupełnił wykształcenie wojskowe i ogólne zdając egzamin dojrzałości^[10]. 15 lipca 1925 prezydent RP mianował go podporucznikiem ze starszeństwem z 15 lipca 1925 i 10. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a minister spraw wojskowych wcielił do 73 pułku piechoty w Katowicach na stanowisko dowódcy plutonu^[11][12][9]. W marcu 1926, na własną prośbę, został przeniesiony do 20 pułku piechoty w Krakowie na stanowisko instruktora szkoły podoficerskiej^[9]. 15 lipca 1927 prezydent RP nadał mu stopień porucznika ze starszeństwem z dniem 15 lipca 1927 i 10. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[13][14][15]. Później, w tym samym pułku, pełnił służbę na stanowisku zastępcy oficera materiałowego i dowódcy kompanii^[9][16]. W marcu 1932 został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza i przydzielony do batalionu KOP „Budsław” na stanowisko oficera kompanii granicznej „Olkowicze”^[7][17][18]. Później, w tym samym batalionie, został przesunięty na stanowisko dowódcy kompanii granicznej „Dołhinów”^[9][2]. 27 czerwca 1935 prezydent RP nadał mu stopień kapitana z dniem 1 stycznia 1935 i 182. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[19][20]. W listopadzie 1937 został przeniesiony z KOP do 20 pułku piechoty na stanowisko dowódcy kompanii^[21]. W marcu 1939 dowodził 1. kompanią^[22]. Później został przesunięty na stanowisko oficera mobilizacyjnego pułku^[21].

W czasie kampanii wrześniowej 1939 pełnił funkcję adiutanta Ośrodka Zapasowego 6 Dywizji Piechoty^[21]. 19 września 1939 razem z ośrodkiem przekroczył granicę polsko-rumuńską i został internowany w Ocnele Mari^[21]. 15 stycznia 1940 uciekł z obozu internowania i przez Jugosławię oraz Włochy dotarł do Francji^[21]. Po przybyciu do Paryża został zweryfikowany i przyjęty do Wojska Polskiego we Francji, a następnie skierowany na kurs przeszkolenia w Vichy^[23]. Po ukończeniu kursu został przeniesiony do obozu Coëtquidan^[23]. Tam otrzymał przydział do 11 pułku piechoty na stanowisko dowódcy kompanii^[23]. 26 czerwca 1940 został ewakuowany do Wielkiej Brytanii, gdzie pełnił służbę na stanowisku adiutanta batalionu^[23]. Później ukończył kurs dowódców batalionów, kurs moździerzy i kurs w Zarządzie Wojskowym^[23]. Ostatnio pełnił służbę na stanowisku kwatermistrza Szpitala Wojennego Nr 11^[21]. 23 czerwca 1947 wrócił do Polski^[21].

Był żonaty z Antoniną z Karpałów (1899–1991), z którą miał syna Zenona Bolesława, ps. „Muszka” (1920–2018), porucznika Wojska Polskiego^{[10][24][25][26]}.

• Krzyż Niepodległości – 17 września 1932 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^{[27][28][2][29]}
• Krzyż Walecznych dwukrotnie^[15][20] (po raz drugi „za udział w b. Legionach Polskich”^[30])
• Srebrny Krzyż Zasługi – 1938 „za zasługi w służbie wojskowej”^[31][32]

• Stanisław Malik. [w:] Kolekcja akt żołnierzy zarejestrowanych w rejonowych komendach uzupełnień, sygn. II.56.866 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-05-03].
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2023-10-30].
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.