Stanisław Miniewski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Stanisław Miniewski

podpułkownik dyplomowany saperów
Pełne imię i nazwisko	Stanisław Piotr Miniewski
Data i miejsce urodzenia	11 lutego 1889 Warszawa
Data śmierci	20 października 1966
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	6 Pułk Saperów
Stanowiska	dowódca pułku
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Stanisław Piotr Miniewski herbu Nieczuja^[1] (ur. 11 lutego 1889 w Warszawie, zm. 20 października 1966) – podpułkownik dyplomowany saperów Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Urodził się 11 lutego 1889 w Warszawie, ówczesnej stolicy Królestwa Polskiego, w rodzinie Stanisława (1852–1931) i Marii z Rzempołuskich^[2][1][3]. Ukończył ośmioklasowe gimnazjum w Petersburgu i przez kolejny rok studiował matematykę na uniwersytecie^[4]. Następnie wstąpił do Mikołajewskiej Szkoły Inżynieryjnej (ros. Николаевское инженерное училище) w Zamku Michajłowskim w Petersburgu, którą ukończył w 1911 i został mianowany podporucznikiem saperów^[5]. Służył w 23 batalionie saperów (ros. 23-й саперный батальон) w Morszańsku i w jego szeregach walczył podczas I wojny światowej^[6] . W 1914 był dowódcą kompanii reflektorów, później został szefem łączności jednego z rosyjskich korpusów^[5]. W 1917 został przeniesiony do I Korpusu Polskiego w Rosji na stanowisko szefa inżynierii^[5]. W tym samym roku został skierowany na kurs w Mikołajewskiej Akademii Sztabu Generalnego w Petersburgu, a następnie wyjechał do Francji^[5]. Początkowo pełnił służbę w Francusko-Polskiej Misji Wojskowej, a później ukończył kurs we francuskiej Wyższej Szkole Wojennej i został przydzielony do sztabu III Korpusu na stanowisko szefa oddziału operacyjnego^[5]. Po przybyciu Armii Polskiej we Francji do Polski został przydzielony do Oddziału II Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego na stanowisko szefa wydziału w Biurze Ewidencyjnym^[5]. Później został w tym samym oddziale przesunięty na stanowisko szefa wydziału traktatowego^[5]. W czasie wojny z bolszewikami służył w sztabie 2 Armii na stanowisku szefa oddziału operacyjnego. 30 lipca 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu majora, w korpusie inżynierii i saperów, w grupie oficerów byłej armii generała Hallera. Pełnił wówczas służbę w dowództwie Frontu Południowo-Wschodniego^[7]. Następnie na stanowisku szefa sztabu 6 Dywizji Piechoty^[5]. Wyróżnił się w walkach pod Krasnem 5 września i w ataku na wzgórze Mogiła 15 września 1920^[8].

1 czerwca 1921 w dalszym ciągu pełnił służbę w 6 Dywizji Piechoty, a jego oddziałem macierzystym był wówczas Oddział V Sztabu Generalnego^[9]. W latach 1921–1922 był słuchaczem I Kursu Doszkolenia Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. 18 listopada 1921 ówczesny szef Sztabu Generalnego generał porucznik Władysław Sikorski sporządził wniosek na odznaczenie majora Miniewskiego orderem „Virtuti Militari”, w którym napisał: „jako szef Oddziału Operacyjnego Dowództwa 2 Armii przyczynił się wybitną i istotną współpracą do opracowania planu bojowego, który spowodował ostateczne powodzenie naszych sił w czasie odrzucenia bolszewików poza granicę Państwa w roku 1920”^[10].

3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 31. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów^[11]. 16 września 1922, po pomyślnym ukończeniu studiów, minister spraw wojskowych przyznał mu „pełne kwalifikacje do pełnienia służby na stanowiskach Sztabu Generalnego” i przydzielił do Wyższej Szkoły Wojennej na stanowisko asystenta. Po niespełna miesiącu (16 października) został przydzielony do Oddziału IV Sztabu Generalnego na stanowisko Wojskowego Komisarza Łączności (Wojskowego Komisarza Telegrafów i Telefonów), pozostając oficerem nadetatowym 5 pułku saperów w Krakowie^{[12][13][14][15]}. W maju 1927 został przeniesiony do 6 pułku saperów w Przemyślu na stanowisko dowódcy pułku^[16][17]. Wiosną 1929, po rozformowaniu pułku, został oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr X, a z dniem 31 sierpnia tego roku przeniesiony w stan spoczynku^[18]. W 1933 mieszkał w Warszawie przy ul. Poznańskiej 22 m. 41^[2]. W 1934, jako oficer stanu spoczynku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”^[19]. W listopadzie 1944 pełnił służbę w Ministerstwie Obrony Narodowej w Londynie na stanowisku szefa Wydziału Wywiadu Obronnego^[20].

Zmarł 20 października 1962 we Francji^[1].

Był żonaty, dzieci nie miał^[21].

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 5234 – 28 lutego 1922^{[22][2][23][24]}
• Krzyż Walecznych trzykrotnie^[24]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[25]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[25]
• Krzyż Oficerski Orderu Korony Rumunii
• francuski Medal Pamiątkowy Wielkiej Wojny
• Medal Zwycięstwa
• Order Świętej Anny 2 stopnia z mieczami – 25 maja 1916^[6] 
• Order Świętego Stanisława 2 stopnia z mieczami^[6] 
• Order Świętej Anny 3 stopnia z mieczami i kokardą – 6 stycznia 1915^[6] 
• Order Świętego Stanisława 3 stopnia z mieczami i kokardą – 6 stycznia 1915^[6] 

• Miniewski Stanisław Piotr. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.17-1038 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-05-04].
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
• Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Lista oficerów Sztabu Generalnego (stan z dnia 31 grudnia 1925 roku). Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1926.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
• Tadeusz Dubicki: Sprawa Wiktora Kuttena w rozpoznaniu Ekspozytury „R” (Bukareszt) Oddziału II Szt. NW. W: Kontrwywiad II RP (1914) 1918–1945 (1948). Anna Przyborowska (red. nacz.). T. V, cz. 1. Warszawa: Agencja Bezpieczeństwa Wewnętrznego Centralny Ośrodek Szkolenia, 2018. ISBN 978-83-938217-6-1.

• Памяти героев Великой войны 1914–1918 : Поиск героев войны : Миневский Станислав Станиславович. Управление Министерства обороны Российской Федерации по увековечению памяти погибших при защите Отечества. [dostęp 2023-05-04]. (ros.).