Stanisław Postępski – Wikipedia, wolna encyklopedia
Stanisław Postępski (przed 1913) | |
Data i miejsce urodzenia | 22 lipca 1876 |
---|---|
Data śmierci | prawdop. 1940 |
Zawód, zajęcie | urzędnik |
Narodowość | polska |
Odznaczenia | |
Stanisław Postępski (ur. 22 lipca 1876 w Stryju, zm. prawdop. 1940) – prawnik, wykładowca, sekretarz Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie, kapitan piechoty Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się 22 lipca 1876 w Stryju, w rodzinie Władysława i Heleny z Kaniewskich[1]. Uczęszczał do gimnazjum w Stryju i Lwowie, ukończył w 1896 Państwowe Gimnazjum im. króla Stanisława Leszczyńskiego w Jaśle[2]. Działał w tajnym ruchu niepodległościowym na obszarze Galicji[3]. W 1901 ukończył studia prawnicze (z tytułem magistra) na Uniwersytecie Franciszkańskim we Lwowie. Po ukończeniu studiów pracował w Krajowej Dyrekcji Skarbu we Lwowie. W czerwcu 1910 decyzją prezydium krajowej dyrekcji skarbu jako koncepista skarbu został mianowany komisarzem skarbu w X klasie rangi[4]. Od 1913 był wykładowcą rachunkowości ogólnej i państwowej w Studium Ekonomiczno-Administracyjnym. 1 marca 1913 został dyrektorem kancelarii Uniwersytetu Franciszkańskiego we Lwowie[5][6]. Po wybuchu I wojny światowej jako oficer rezerwy został wcielony do c. i k. armii[7]. Po upadku Twierdzy Przemyśl wiosną 1915 został wzięty do niewoli rosyjskiej[8]. W tym czasie władze uniwersyteckie czyniły starania mające na celu uniknięcie zesłania Postępskiego do Rosji; w stanie choroby został on przewieziony do szpitala wojskowego przy ul. Łyczakowskiej we Lwowie, po czym mimo wcześniejszych obietnic ze strony Rosjan, 16 kwietnia 1915 został wywieziony do Rosji[9].
Po zakończeniu wojny wstąpił do Wojska Polskiego. Został awansowany do stopnia kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów piechoty[10][11]. Jako oficer rezerwowy w 1923, 1924 był przydzielony do 45 pułku piechoty w Równem[12][13]. W 1934 jako kapitan rezerwy piechoty i oficer pospolitego ruszenia był przydzielony do Oficerskiej Kadry Okręgowej nr VI jako oficer przewidziany do użycia w czasie wojny i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Lwów Miasto[14].
W okresie II Rzeczypospolitej w latach 20 i 30. pełnił funkcję dyrektora kancelarii, notariusza, sekretarza senatu i kierownika sekretariatu Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie[15][16]. Od 1936 był wykładowcą w Studium Ekonomicznym na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Na własną prośbę z dniem 31 sierpnia 1938 został przeniesiony w stan spoczynku[17].
Był członkiem rzeczywistym korporacji akademickiej „Astrea”, jej sekretarzem w roku akademickim 1931/32 i wiceprezesem w 1932/33[18]. Był członkiem zwyczajnym Kasyna i Koła Literacko-Artystycznego we Lwowie[19].
Do 1939 jako emeryt zamieszkiwał przy Jana Długosza 27 we Lwowie[20] (obecnie Cyryla i Mefodija[21]).
Po wybuchu II wojny światowej i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 na terenach wschodnich II Rzeczypospolitej został aresztowany przez NKWD. Był przetrzymywany w obozie w Kozielsku[22][23]. Na wiosnę 1940 miał zostać zamordowany przez NKWD w ramach zbrodni katyńskiej[24] (Adam Redzik wskazał, że Stanisław Postępski został zamordowany w Katyniu[25], zaś Jan Draus podał, iż w Charkowie[26]). Mimo tego Stanisław Postępski nie został wymieniony na listach katyńskich, które opublikowała Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa[27][28][29][30][31].
Od 11 listopada 1905 był mężem Marii Osuchowskiej[1]. Córkami Stanisława Postępskiego były: Janina (ur. 1908), po mężu Solecka, która we wspomnieniach twierdziła, że jej ojciec zmarł na terenie obecnego Kazachstanu[32][33] i Jadwiga zamężna z Tomaszem Kozłowskim; ich synami byli Stefan i Krzysztof[34].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1937)[35][36]
- Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1933)[37]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania. Warszawa: 1939, s. 245. [dostęp 2021-09-15].
- ↑ Księga pamiątkowa 70-lecia Państwowego Gimnazjum imienia króla Stanisława Leszczyńskiego w Jaśle 1868–1938. Jasło: 1938, s. 117.
- ↑ Wacław M. Borzemski: Pamiętnik tajnych organizacji niepodległościowych na terenie byłej Galicji w latach 1880–1897. Lwów: 1930, s. 190.
- ↑ Kronika. Mianowania. „Nowa Reforma”, s. 2, Nr 286 z 26 czerwca 1910.
- ↑ Inauguracja nowego roku szkolnego na uniwersytecie lwowskim. „Gazeta Lwowska”, s. 5, Nr 234 z 12 października 1913.
- ↑ Nowy dyrektor Uniwersytetu lwowskiego. „Nowości Illustrowane”. Nr 10, s. 15, 8 marca 1913.
- ↑ Adolf Beck: Uniwersytet Jana Kazimierza we Lwowie podczas inwazji rosyjskiej w roku 1914/15. Lwów: 1935, s. 4.
- ↑ Adolf Beck: Uniwersytet Jana Kazimierza we Lwowie podczas inwazji rosyjskiej w roku 1914/15. Lwów: 1935, s. 66.
- ↑ Adolf Beck: Uniwersytet Jana Kazimierza we Lwowie podczas inwazji rosyjskiej w roku 1914/15. Lwów: 1935, s. 67.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 411.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 470.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 238.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 258.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 251, 959.
- ↑ Sprawy osobiste. W: Kronika Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie za rok szkolny 1924/25. Lwów: Uniwersytet Jana Kazimierza we Lwowie, 1925, s. 3.
- ↑ Skład uniwersytetu w roku akademickim 1935/36. lwow.com.pl. [dostęp 2014-12-25].
- ↑ Ruch służbowy. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 9, s. 361, 10 września 1938.
- ↑ K! Astrea. archiwumkorporacyjne.pl. [dostęp 2014-12-25].
- ↑ Sprawozdanie Wydziału Kasyna i Koła Literacko-Artystycznego we Lwowie za czas od 1 kwietnia 1934 do 31 marca 1935 przedłożone Walnemu Zgromadzeniu w dniu 29 maja 1935. Lwów: 1935, s. 33.
- ↑ Książka telefoniczna. Lwów. 1939. s. 658. [dostęp 2015-06-29].
- ↑ Nazwy ulic Lwowa. lwow.com.pl. [dostęp 2015-06-29].
- ↑ Andrzej Leszek Szcześniak: Katyń. Lista ofiar i zaginionych jeńców obozów Kozielsk, Ostaszków, Starobielsk. Warszawa: Alfa, 1989, s. 240. ISBN 83-7001-294-9.
- ↑ Adam Moszyński: Lista Katyńska. Jeńcy obozów Kozielsk, Ostaszków, Starobielsk zaginieni w Rosji Sowieckiej. Londyn 1982, s. 154.
- ↑ Kajetan Rajski: Katyń – zbrodnia bez osądu i kary. historyczna.w.interia.pl. [dostęp 2014-12-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (25 grudnia 2014)].
- ↑ Adam Redzik: Wydział Prawa Uniwersytetu Lwowskiego w latach 1939-1945. lwow.com.pl. [dostęp 2014-12-25].
- ↑ Jan Draus: Uniwersytet Jana Kazimierza we Lwowie 1918–1946. Portret kresowej uczelni. Kraków: Księgarnia Akademicka, 2007, s. 92. ISBN 978-83-7188-964-6.
- ↑ Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego: Katyń. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 2000. [dostęp 2014-12-25].
- ↑ Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego: Charków. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 2003. [dostęp 2014-12-25].
- ↑ Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego: Miednoje Tom I. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 2005. [dostęp 2014-12-25].
- ↑ Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego: Miednoje Tom II. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 2005. [dostęp 2014-12-25].
- ↑ Ukraińska Lista Katyńska. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 1994. [dostęp 2014-12-25].
- ↑ Solecka Janina, Wyszli z Andersem. cracovia-leopolis.pl. [dostęp 2014-12-25].
- ↑ Nowe książki. cracovia-leopolis.pl. [dostęp 2014-12-25].
- ↑ Krzysztof Wojciechowski: Rzecznik ekorozwoju. natura2000.org.pl. [dostęp 2014-12-25].
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 410 „za zasługi w służbie państwowej”.
- ↑ Odznaczenia w dniu Święta Niepodległości. „Gazeta Lwowska”, s. 3, Nr 258 z 13 listopada 1937.
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 259, poz. 278 „za zasługi w służbie państwowej”.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1934.
- Jan Draus: Uniwersytet Jana Kazimierza we Lwowie 1918–1946. Portret kresowej uczelni. Kraków: Księgarnia Akademicka, 2007, s. 92. ISBN 978-83-7188-964-6.
- W Krakowie i dalej. cracovia-leopolis.pl. [dostęp 2014-12-25].