Stanisław Lubiński – Wikipedia, wolna encyklopedia

Stanisław Lubiński

Cybuś

podpułkownik dyplomowany kawalerii
Data i miejsce urodzenia	30 czerwca 1884 Radomyśl
Data śmierci	po 19 września 1938
Przebieg służby
Lata służby	1909–1910, 1914–1930
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	1 pułk strzelców konnych
Stanowiska	zastępca dowódcy pułku
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Stanisław Lubiński, ps. „Cybuś”^[1] (ur. 30 czerwca 1884 w Radomyślu, zm. po 19 września 1938) – podpułkownik dyplomowany kawalerii Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari, inżynier rolnik.

Urodził się 30 czerwca 1884 w Radomyślu, ówczesnym mieście powiatowym guberni kijowskiej, w ziemiańskiej rodzinie Cezarego i Marii z Kallenbachów^[2][1]. Był starszym bratem Mieczysława (ur. 1891), tytularnego rotmistrza Wojska Polskiego, odznaczonego dwukrotnie Krzyżem Walecznych^[3][4][5][6]. Uczęszczał do gimnazjum w Żytomierzu, w którym w 1906 zdał maturę^[7]. Brał czynny udział w konspiracyjnym życiu młodzieży uczniowskiej^[8]. Przez dwa lata pełnił funkcję prezesa Bratniej Pomocy^[8]. W 1909 ukończył studia w Akademii Rolniczej w Dublanach^[7]. W 1909 został powołany do odbycia obowiązkowej służby wojskowej w armii rosyjskiej na prawach wolontariusza (ros. Вольноопределяющийся)^[8]. „Od 1910, będąc niezależnym materialnie, pracował w Warszawie jako główny instruktor kółek rolniczych na terenie całej Kongresówki”^[8]. W 1912 rozpoczął pracę w rodzinnym majątku^[8].

1 sierpnia 1914 został zmobilizowany do 9 kazańskiego pułku dragonów(inne języki)^[9]. W 1915 pod Wołczkowcami został ranny^[10]. 24 czerwca 1916 został przydzielony do sztabu 2 Korpusu Kawalerii^[11]. Od 2 listopada do 7 grudnia 1917, jako członek Naczelnego Polskiego Komitetu Wojskowego i jego komisarz w 2 Korpusie Kawalerii wydzielił z niego żołnierzy – Polaków, którzy przeszli do tzw. oddziału mohylowskiego^[8]. W oddziale tym pełnił funkcję szefa sztabu^[9]. Po włączeniu oddziału w skład II Korpusu Polskiego w Rosji objął w nim obowiązki zastępcy szefa sztabu^[9]. Po bitwie pod Kaniowem (11 maja 1918) wrócił do rodzinnego majątku i włączył się w prace Polskiej Organizacji Wojskowej^[9].

2 lutego 1919 został przyjęty do Wojska Polskiego i przydzielony do Inspektoratu Kawalerii^[12]. Był członkiem komisji przyjęć oficerów z byłej armii rosyjskiej do Wojska Polskiego^[8]. 25 września 1919 został mianowany zastępcą członka Oficerskiego Trybunału Orzekającego^[13]. 19 kwietnia 1920, na własną prośbę, został wysłany na front, na stanowisko szefa sztabu 3 Brygady Jazdy^[8]. Na tym stanowisku wyróżnił się 23 czerwca 1920 w walkach pod Zwiahlem^[14]. 15 lipca 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu majora, w kawalerii, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej^[15]. Pełnił również obowiązki szefa sztabu 2 Dywizji Jazdy^[8].

2 listopada 1921 został przyjęty do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza I kursu doszkolenia^[8]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 55. lokatą w korpusie oficerów jazdy. We wrześniu 1922, po ukończeniu kursu i „uzyskaniu pełnych kwalifikacji do pełnienia służby na stanowiskach Sztabu Generalnego” został szefem sztabu Inspektora Jazdy przy Inspektorze Armii Nr II, pułkownika Gustawa Orlicz-Dreszera^[16][8]. Będąc słuchaczem kursu doszkolenia, a następnie oficerem sztabu Inspektora Jazdy pozostawał oficerem nadetatowym 7 pułku ułanów w Mińsku Mazowieckim^[17]. W czerwcu 1924 został wyznaczony na stanowisko szefa sztabu 2 Dywizji Kawalerii w Warszawie. 1 grudnia 1924 został awansowany na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 11. lokatą w korpusie oficerów kawalerii^[18][19]. W październiku 1925 został przeniesiony do 1 pułku strzelców konnych w Garwolinie na stanowisko zastępcy dowódcy pułku^[20]. W grudniu 1927 został przydzielony do Oddziału IV Sztabu Generalnego na stanowisko wojskowego inspektora transportu^[21][22]. W 1928 uzyskał dyplom inżyniera rolnika na Politechnice Lwowskiej^[23]. W styczniu 1930 został zwolniony z zajmowanego stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr I^[24][25], a z dniem 31 maja tego roku przeniesiony w stan spoczynku^[26]. W 1934, jako oficer stanu spoczynku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”^[27].

W 1937 mieszkał w Radomiu przy ul. Sienkiewicza 14 m. 6^[1]. 19 września 1938 został powołany na stanowisko zastępcy członka okręgowej komisji wyborczej w okręgu wyborczym nr 32 z siedzibą w Radomiu^[28]. W tym czasie był dyrektorem Spółki z o.o. Eksportowa Przetwórnia Mięsna w Radomiu^[28].

Był żonaty z Heleną Wandą, dzieci nie miał^[10].

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 2344^[29][30] – 1921^[31]
• Krzyż Niepodległości – 16 marca 1937 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[32][1][33]
• Krzyż Walecznych trzykrotnie nr 34377^[11][34]
• Złoty Krzyż Zasługi^[11]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[11]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[11]
• Odznaka Naczelnego Polskiego Komitetu Wojskowego^[11]
• Krzyż Oficerski Orderu Gwiazdy Rumunii^[35][34]
• Medal Zwycięstwa – 12 grudnia 1921^[36][34]
• francuski Medal Pamiątkowy Wielkiej Wojny^[11]

• Lubiński Stanisław. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.28-1953 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-04-24].
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik oficerów kawalerii. Warszawa: Nakładem „Przeglądu Kawaleryjskiego”, 1930.
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
• Księga Jazdy Polskiej. Bolesław Wieniawa-Długoszowski (red.) Bronisław Rakowski (red.) Władysław Dziewanowski (red.) Karol Koźmiński (red.) Stanisław Strumph-Wojtkiewicz (red.) Stanisław Ostoja-Chrostowski (red.) Stanisław Haykowski (ilust.). Warszawa: Zakłady Graficzne Instytutu Wydawniczego „Biblioteka Polska”, 1938.