Stara Szkoła Friesa – Wikipedia, wolna encyklopedia

Stara Szkoła Friesa (niem. Fries’sche Schule) – nazwa stosowana dla określenia formacji filozoficznej zainspirowanej przez Jakoba Friedricha Fries (1773–1843), funkcjonującej w Niemczech w pierwszej połowie XIX wieku i historycznie poprzedzającej tzw. Nową Szkołę Friesa z początku XX wieku.

Filozof Jakob Friedrich Fries (1773–1843) miał zwolenników zarówno w pierwszej połowie XIX wieku, jak i na początku XX wieku[1]. W literaturze przedmiotu mówi się dlatego o pierwszej (starej) szkole Friesa i o nowej szkole Friesa (szkoła neofriesowska)[2]. Powstanie pierwszej szkoły Friesa zawdzięczamy jego studentom z Uniwersytetu w Jenie, takim jak Ernst Friedrich Apelt (1815–1859), Matthias Jacob Schleiden (1804–1881), Oskar Schlömilch (1823–1901) i Heinrich Johann Theodor Schmid (1799–1836), który w latach 1847– 1849 wydawali pierwszą serię czasopisma Abhandlungen der Fries’schen Schule.

Przedstawiciele

[edytuj | edytuj kod]

Do pierwszej szkoły Friesa (1847–1849) zaliczani są:

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Andrzej J. Noras, Historia neokantyzmu, Katowice: Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego, 2012, s. 58, ISBN 978-83-226-2081-6, OCLC 827703767 [dostęp 2018-08-16].
  2. Tomasz Kubalica, Różne znaczenia szkoły w filozofii a neokantyzm Leonarda Nelsona, „Folia Philosophica”, 33, 2015, s. 59, ISSN 1231-0913 [dostęp 2018-08-16].